ارتقا و بهبود عملکرد لرزه‌ای سیستم‌های سازه‌ای آسیب‌پذیر در مناطقی که دارای پتانسیل لرزه‌خیزی زیاد می‌باشند، یکی از مهمترین روش‌ها برای کاهش تلفات احتمالی جانی و مالی ناشی از زلزله می‌باشد. بهسازی و ارتقای عملکرد لرزه‌ای ساختمان‌های آسیب‌پذیر را می‌توان به دو فاز تقسیم کرد: ترمیم و تقویت

• ساختار‌های آسیب دیده ناشی از زلزله
• ساختارهای آسیب‌پذیر، که هنوز زلزله شدید را امتحان نکرده‌اند.

در دو دهه‌ی گذشته روش‌های مختلفی برای تقویت و بهبود عملکرد لرزه‌ای سازه‌ها، توسعه یافته و مورد استفاده قرار گرفته است.
در تقویت سیستم سازه‌ای، پیوستگی و عملکرد یکپارچه عناصر و قطعات اضافه شده با عناصر موجود نقشی اساسی در ایمنی ساختمان تحت تلاش‌های ناشی از زلزله دارد. با توجه به اینکه در هنگام رخداد زلزله عناصر سازه‌ای در معرض تلاش‌های رفت و برگشتی قرار می‌گیرند، لازم است عناصر اتصال و رابط بین اعضا موجود و اضافه شده به منظور تقویت، طراحی مناسبی برای انتقال تلاش‌ها و کنش‌های رفت و برگشتی داشته باشند.

در ابتدا باید هدف از انجام عملیت بهسازی را مشخص نمود؛ سطوح عملکرد، سطوح خطر پارامترهای موثر در هدف هستند.

سطوح عملکرد اجزای سازه‌ای شامل چهار سطح عملکرد اصلی ( سطح عملکرد ۱: قابلیت استفاده‌ی بی‌وقفه، سطح عملکرد ۳: ایمنی جانبی، سطوح عملکرد ۵: آستانه ی فروریزش ، سطح عملکرد ۶: لحاظ نشده و دو سطح عملکرد میانی ( سطح عملکرد ۲: خرابی محدود، سطح عملکرد ۴: ایمنی جانی محدود) است.
سطوح خطر زلزله به صورت دوره بازگشت و یا احتمال وقوع در طول عمر مفید سازه تعریف می‌شوند. بنابر این، سطوح خطر در واقع طبقه بندی شدت زلزله بوده که در نشریه ۳۶۰ تعاریفی از سطوح مختلف خطر ارائه شده است.
با تلفیق سوح عملکرد و سطوح خطر زلزله، هدف عملکردی یا همان هدف بهسازی تعریف می‌گردد که دسته بندی آن به صورت زیر خواهد بود:

• بهسازی مبنا: ایمنی جانی برای زلزله سطح خطر ۱
• بهسازی مطلوب: در اینجا علاوه بر حفظ ایمنی جانی در سطح خطر ۱، سطح آستانه فروریزش برای زلزله سطح خطر II نیز تامین می‌گردد.
• بهسازی ویژه: در این نوع بهسازی، سطوح عملکرد بالاتری نسبت به سطح عملکرد بهسازی مطلوب مورد بررسی قرار می‌گیرد.

منبع: بهسازی لرزه ای ساختمان های موجود، نویسنده: بهرام بهشتی اول