در صورتی که معیارهای پذیرش سازه با توجه به عملکرد مورد نیاز و شدت زلزله احتمالی در سیستم ساختمانی ارضا نشود، باید سازه به لحاظ لرزه‌ای مقاوم‎سازی شود. ساختمانها در برابر سطوح متوسط، شدید و ماکزیمم زمین لرزه به دلایل اقتصادی مجاز هستند از ظرفیت جذب در مرحله‌ی غیر ارتجاعی استفاده نمایند. هر اندازه نیاز لرزه‌ای سازه افزایش یابد، در مقابل نیاز به شکل پذیری سیستم هم افزایش خواهد یافت.

تغییر مکان جانبی طبقات ساختمان که بیشترین خطر را برای اجزای غیرسازه‌ای دارد، در زمان تحریکات زمین منجر به ایجاد شتاب در طبقات سازه می‌شود. این واقعه باعث تغییر مکان افقی نسبی بین طبقه‌ای در سازه می‌شود، از این رو احتمال آن وجود داردکه این پدیده در ساختمان‌های نسبتا بلند باعث شود که طبقات در جهت عکس یکدیگر حرکت کنند و تغییر مکان‌های نسبی بزرگ را به سیستم وارد سازند. بر مبنای این ایده است که سازه در مقابل زلزله شکل‌پذیری را درخواست می‌کند. یکی از روش‌های بهسازی و تامین شکل‌پذیری، استفاده از جداگر لرزه‌ای در پایه ساختمان است.

سیستم جداساز لرزه‎ای روشی جدید برای کاهش تغییر مکان نسبی و شتاب طبقه‌ای است؛ به طوریکه این سیستم با جذب و اتلاف بخشی از انرژی ورودی ناشی از زمین لرزه از زمان تناوب‌های حاوی انرژی زلزله فاصله گرفته و از عمل تشدید جلوگیری می‌کند. به طور کلی جدا کردن بخشی یا کل سازه را از زمین به منظور کاهش پاسخ زلزله جداسازی لرزه‌ای می‌گویند.

در روش‌های مرسوم طراحی لرزه‌ای سازه‌ها، مبتنی بر افزایش ظرفیت سازه است که در این حالت سازه بر مبنای افزایش مقاومت اعضاء و تامین شکل‌پذیری در مقابل زلزله بهسازی می‌شود. با اجرای این روش (افزایش سختی)، ابعاد اعضای سازه‌ای و اتصالات آن افزایش یافته و اعضای مهاربندی جانبی یا دیوار برشی و سایر سخت کننده‌ها در نظر گرفته می‌شوند. همچنین در روش‌های مرسوم به دلیل تغییر شکل‌های غیرخطی در اعضای سازه‌ای، امکان بروز خرابی و تجربه شتاب‌های قابل توجه در تراز طبقات وجود دارد. بنابر این ساختمان‌هایی که در شریان‌های حیاتی نقش مهمی را ایفا می‌کنند، طراحی بر اساس افزایش سختی و شکل پذیری اعضا ممکن است مناسب ترین روش نباشد.

در این روش، در ترازی از سیستم و نزدیک به پی، نشیمن‌های جداساز قرار می‌گیرند که این اسباب، عامل جداسازی بخش فوقانی از پایه‌ی زیرین هستند. سیستم جداگر با متمرکز کردن تغییر مکان‌های حاصله در تراز جداسازی شده، انعطاف2پذیری مورد نیاز سازه را فراهم ساخته و ساختمان را از مولفه‌های افقی حرکت زمین جدا می‌سازد. در این سرایط سیستمی به وجود می‌آید که فرکانس آن بسیار کوچکتر از فرکانس غالب زمین لرزه است.

منبع: کتاب جدا سازی لرزه ای سازه ها با جداگر لرزه ای الاستومریک، مولفین: دکتر عباس حق اللهی، مهندس قیامی اردبیلی