آزمون حرفه ای مهندسی (PE) آزمونی است که باید برای تبدیل شدن به یک مهندس حرفه‌ای در ایالات متحده، پشت سر گذاشت. این دومین آزمون اجباری مهندسی بعد از آزمون FE است.

گذراندن آزمون حرفه‌ای مهندسی و قبول شدن در آن در هر ایالت متفاوت است. مانند آموزش و تجربه، یک مهندس می‌تواند به عنوان یک مهندس حرفه‌ای در ایالت خود شناخته شده و کار کند.

در حالی که گذراندن PE در بسیاری از زمینه‌های مهندسی کافی است، اما بعضی از ایالت‌ها گذراندن آزمون‌های سازه ۱ و سازه ۲ (SE) را برای مهندسین اجباری کرده‌اند.

آزمون PE مانند آزمون FE توسط شورای ملی سنجش و نقشه‌برداران برگزار می‌شود. این شورا یک موسسه غیرانتفاعی است که وظیفه‌ی صدور مجوز برای مهندسین را در سرتاسر ایالات متحده بر عهده دارد.

پيشينه آزمون مهندسی حرفه‌ای

در سال ۱۹۰۷ در شهر وايومينگ كشور آمريكا اعلام شد:

افراد متخصصی كه می‌خواهند كار مهندسی انجام دهند بايد ثبت نام كرده و طبق شرايط و ضوابطی، كفايت آنان به اثبات برسد. ثبت نام مهندسين ورزيده از آن تاريخ در كشورهای مختلف رايج شد، تا قوانين بر اقدامات حرفه‌ای آنان نظارت كند و اجرای آن به واحدهای غيردولتی (NGO) يا انجمن‌های علمی، صنفی يا حرفه‌ای سپرده شد.

هم‌اكنون در كشورهای مختلف آمريكا، كانادا، اروپا و حتی آسيا، سازمان‌ها و ارگان‌های مختلفی وجود دارند كه طبق قوانين و مقرراتی اين آزمون را برگزار می‌کنند و داشتن اين گواهی از شرايط استخدام و يا مجوزی براي انجام پروژه‌های مختلف مهندسی در كشورشان است.

ساختار آزمون PE

این آزمون دو بار در سال، در ماه‌های آوریل و اکتبر برگزار می‌شود. هر آزمون هشت ساعت طول می‌کشد و شامل دو بخش چهار ساعته است که بین دو بخش، یک استراحت برای ناهار وجود دارد. آزمون شامل ۸۰ پرسش چندگزینه‌ای است.

برخلاف آزمون FE استفاده از منابع خارجی در جلسه‌ی آزمون مجاز بوده و استفاده از چک‌نویس و نوشته مجاز نیست.

استفاده از نوشت‌افزار نیز ممنوع است و تنها استفاده از ماشین حساب‌های مجاز شده توسط NCEES مجاز است.

نمره قبولی

آزمون PE یک آزمون حرفه‌ای است که نیازمند این امر است که داوطلبان به حسابداری عمومی و قوانین مسلط باشند. در نتیجه داوطلبان باید زمان زیادی را برای آمادگی در آزمون صرف کنند. نرخ قبولی در آزمون بر اساس رشته امتحان و تاریخ آن متفاوت است. همچنین به طور معمول نرخ قبولی برای کسانی که اولین بار در آزمون شرکت می‌کنند بیشتر از شرکت‌کنندگانی است که آزمون را تکرار می‌کنند.

آزمون مهندسی حرفه‌ای در ايران 

در ابتدای سال ۱۳۸۰، برخی از انجمن‌های علمی مانند انجمن مهندسين برق و الكترونیک ايران، انجمن مهندسان مكانیک ايران لزوم برگزاری آزمون مهندسی حرفه‌ای را برای جامعه مهندسی كشور احساس کرده و برای برگزاری اولين آزمون به صورت مستقل اقدام كردند و پس از آن با تشكيل شورایی به نام شورای برنامه‌ريزی و هماهنگی آزمون مهندسی حرفه‌ای، متشكل از نمايندگان سازمان سنجش آموزش كشور و ۸ انجمن علمی-مهندسی شامل: انجمن مهندسين برق و الكترونیک ايران، انجمن كامپيوتر ايران، انجمن مهندسين متالورژی ايران، انجمن مهندسان مكانیک ايران، انجمن مهندسی معدن ايران، انجمن مهندسی شيمی ايران، انجمن مهندسی صنايع ايران، انجمن مهندسين عمران ايران (كه به اختصار انجمن‌های مادر ناميده می‌شوند و ساير انجمن‌های مهندسی بر حسب نوع فعاليت‌های خود زيرمجموعه اين انجمن‌ها قرار می‌گيرند) فعاليت خود را بطور جدی آغاز و بطور مستمر پيگيری کردند. 

اهم اهداف شورای برنامه‌ريزی و هماهنگی آزمون مهندسی حرفه‌ای

۱) سياست‌گذاری و برنامه‌ريزی برای برگزاری آزمون مهندسی حرفه‌ای

۲) هماهنگ كردن اهداف برگزاری آزمون مهندسی حرفه‌ای در انجمن‌های مهندسی 

۳) برنامه‌ريزی برای استانداردسازی آزمون مهندسی حرفه‌ای

۴) علاقه‌مند كردن مهندسان كشور به ارتقای سطح توانایی خويش

منبع: سیویل ۸۰۸ و سایت سازمان سنجش