مهندسی ژئوتکنیک

مهندسی ژئوتکنیک شاخه‌ای از مهندسی عمران است که به بررسی رفتار مهندسی مصالح زمین و مخاطرات محتمل در رابطه با احداث سازه ها می‌پردازد. ابزارهای علمی مورد استفاده در مهندسی ژئوتکنیک علوم پایه‌ای نظیر مکانیک خاک، مکانیک سنگ، دینامیک خاک و زمین‌شناسی مهندسی و علوم کاربردی مرتبط نظیر پی سازی، تونل سازی، سدسازی و بهسازی خاک است.

در ابتدای هر پروژه عمرانی، با برنامه‌ریزی و انجام شناسایی‌های محلی ژئوتکنیکی، ویژگی‌های فیزیکی، مکانیکی، و شیمیایی زمین ساختگاه پروژه ارزیابی شده و مخاطرات محتمل از قبیل زمین لرزه، زمین لغزش، و روانگرایی در ارتباط با پروژه مد نظر قرار می‌گیرد. سپس، انواع پی‌ها، سازه‌های نگهبان، عملیات خاکی، و روسازی‌های پروژه تحلیل و طراحی می‌گردند. رادیه‌ها، شمع‌ها، و کیسون‌ها، نمونه‌هائی از پی‌ها، دیوارهای حائل و سدهای خاکی نمونه‌هائی از سازه‌های نگهبان، و احداث خاکریزها، گودها، تونل‌ها، کانال‌ها، مخازن، و مدفن‌های زباله نمونه‌هائی از عملیات خاکی می‌باشند.

هنگام طراحی ساختمان، اولین کار این است که مهندس ژئوتکنیک به محیط اطراف رفته و نمونه‌های خاک را از نقاط مختلف جمع کند. با توجه به دقت مورد نیاز، فاصله نمونه‌گیریها متفاوت است. به طور معمول نمونه‌ها توسط حفاری کردن و گرفتن چند نمونه خاص از مرکز اعماق خاص و در محل تغییرات خاک تهیه می‌شوند. سپس نمونه‌ها به آزمایشگاه برده شده و میزان تخلخل و اشباع بودن و اندازه دانه‌ها و دیگر فاکتورهای مؤثر در طراحی فونداسیون سازه، تعیین می‌شود.