پیش‌تنیدگی عبارت است از ایجاد یک تنش ثابت و دائمی (Prestress) در یک عضو بتنی به نحو دلخواه و به اندازه لازم، به طوریکه در اثر این تنش، مقداری از تنش‌های ناشی از بارهای مرده و زنده در این عضو خنثی شده و در نتیجه مقاومت باربری آن افزایش پیدا می‌کند.

بتن پیش‌تنیده روشی برای برطرف کردن ضعف بتن در برابر کشش است. از بتن پیش‌تنیده می‌توان برای ساخت تیرها، کف طبقات یا پل‌هایی با طول دهنه‌های زیاد که در عمل با بتن مسلح معمولی قابل ساخت نیستند، بهره برد.

نکات اجرایی ساخت دال پیش‌تنیده

از تاندون‌های پیش‌تنیده (عموما کابل‌های فولادی کششی)، برای ایجاد تنش استفاده می‌شود. ساخت دال­های پیش تنیده در سطح خود بسیار مشابه استفاده از فولاد در مسلح سازی است و تنها تفاوت آن مرحله­ کشش است. کابل­ها همان ‌گونه که توسط مهندس تعیین ‌شده است چیده و برای اینکه از مرکز دال بتنی عبور کنند از اسپیسر استفاده می‌­شود.

برای ساختمان‌های مسکونی، کابل­ها با ۴۸ اینچ فاصله مرکز به مرکز معمول هستند. می‌­توان کابل­‌ها را به راحتی از اطراف موانع عبور داد. بعد از آن کابل­‌ها به اندازه­ ۳۳۰۰۰ پوند کشیده  و این کشش به اندازه­ ۸ اینچ در هر ۱۰۰ فوت افزایش طول ایجاد می­‌کند. یک دال بتنی پیش تنیده معمولاً ضخامتی ۸ اینچی خواهد داشت و بتن آن با مقاومت ۳۰۰۰ psi خواهد بود. پس از ۳ تا ۱۰ روز، هنگامی که  مقاومت بتن به ۲۰۰۰ psi رسید، کابل‌ها کشیده می­‌شوند.

امروزه از کابل‌هایی استفاده می‌شود که از هفت سیم فولادی پر مقاومت پیچیده شده تشکیل شده‌اند و داخل یک حفاظ پلاستیکی قرار گرفته‌اند. در هر انتها یک مهار PT ( بتن پیش تنیده پس کشیده) قرار می‌گیرد که در محل‌هایی که از قبل در لبه دال بتنی ایجاد شده است جای‌گذاری می‌شوند. کشیده شدن حتماً باید توسط کارگران ماهر انجام شود. بعد از کشیدن، کابل‌ها بریده شده و محل قرار‌گیری مهاربند با گروت پر می‌شود تا از خوردگی مهاربند جلوگیری شود.