خاک طبیعی موجود در محل عملیات ساختمانی، هموارده به طور کامل مناسب برای تحمل سازه‌ی مد نظر نیست. به عنوان مثال در نهشته‌های دانه‌ای، خاک طبیعی ممکن است خیلی شل باشد و نشست الاستیک زیادی از خود نشان دهد. در چنین حالتی لازم است که قبل از احداث ساختمان، خاک متراکم شود تا وزن مخصوص و در نتیجه مقاومت برشی آن افزایش یابد.
گاهی مواقع در اعماق کم، به لایه‌های نرم و اشباع رس برخورد می‌شود. بر حسب بار شالوده و ضخامت لایه‌ی رسی، ممکن است نشست‌های قابل توجهی در سازه به وجود آید. برای جلوگیری از چنین نشست‌هایی، لازم است تکنیک‌های خاصی برای بهبود وضعیت خاک به کار گرفته شود.
در مجموع برخی از اهداف بهبود کیفیت خاک عبارتند از:

• کاهش نشست سازه
• بهبود مقاومت برشی خاک و در نتیجه افزایش ظرفیت باربری خاک
• افزایش ضریب اطمینان در مقابل لغزش شیروانی خاکریزها و سدهای خاکی
• کاهش خصوصیات جمعشدگی و تورم خاک

خصوصیات خاک‌های قابل تورم (خاک‌های آماسی) را می‌توان با تزریق مواد پایدار‌کننده نظیر دوغاب آهک، به طور اساسی تغییر داد. بهبود خصوصیات خاک‌ها در وضعیت درجا با استفاده از مواد افزودنی معمولا به پایدارکردن (یا تثبیت) معروف است.
برخی از تکنیک‌های مختلف جهت بهبود کیفیت خاک عبارتند از:
تراکم، تراکم ارتعاشی، پیش تحکیم، زهکشی به وسیله چاه‌های ماسه‌ای، پایدار نمودن خاک با تزریق مواد افزودنی، ستون‌های سنگی، ترانشه‌های پر شده به وسیله‌ی خاک‌های دانه‌ای در رس‌های ضعیف و استفاده از ژئوگرید.

منبع: اصول مهندسی ژئوتکنیک (جلد دوم)، ترجمه: شاپور طاحونی