شدت لرزش زمین در یک موقعیت خاص می‌تواند کم، متوسط یا زیاد باشد. به طور نسبی در کشورهای زلزله‌خیز، زمین لرزه با لرزش کم در اغلب ماه‌های سال، لرزش متوسط گاه به گاه ولی لرزش زیاد به ندرت رخ می‌دهد. برای مثال به طور متوسط سالانه حدود ۸۰۰ زمین لرزه به بزرگی ۵٫۹- ۵٫۰ ریشتر اتفاق می‌افتد. درحالی‌که زمین لرزه‌هایی به بزرگی ۷٫۹- ۷٫۰ ریشتر فقط ۱۸ بار در سال رخ می‌دهد. بنابراین لازم نیست ساختمان‌هایی را ساخت که در برابر زمین‌لرزه‌های شدید که فقط هر ۵۰۰ سال یکبار یا حتی ۲۰۰۰ سال یکبار در یک منطقه رخ می‌دهد مقاومت کنند، درحالیکه ممکن است عمر خود ساختمان ۵۰ یا ۱۰۰ سال بیشتر نباشد.

چون برای فراهم کردن ایمنی اضافی در برابر زلزله در ساختمان‌ها بودجه نیاز است یک تضاد پیش می‌آید: آیا ما باید طراحی ساختمان برای اثرات زمین‌لرزه را کنار بگذاریم، یا اینکه باید ساختمان را در برابر زلزله مقاوم‌سازی کنیم تا طی زمین‌لرزه‌های شدید آسیبی به آن وارد نشود؟
واضح است که روش اول باعث ایجاد فاجعه می‌شود و روش دوم بسیار پر‌هزینه است، بنابر این فلسفه طراحی باید به طور متعادل بین این دو حد قرار گیرد.

طراحی لرزه‌ای سازه‌ها یکی از مهم‌ترین موضوعات مهندسی عمران و گرایش‌های سازه و زلزله است. به طوری که به دلیل اهمیت بیش از احد آن فصول جداگانه‌ای در مبحث ۹ و ۱۰ مقررات ملی ساختمان برای آن در نظر گرفته شده است.
اما اهداف کلی طراحی لرزه‌ای سازه‌ها به شرح ذیل است:

• طراحی سازه‌ها برا ی داشتن یک رفتار الاستیک در هنگام رخداد زلزله بدون خسارت‌های شدید.
• افزایش ظرفیت جذب و استهلاک سازه در هنگام رخداد زلزله و استفاده از انرژی استهلاک شده سازه
• افزایش تشکیل تعداد مفاصل پلاستیک در سازه برای افزایش ظرفیت جذب و استهلاک سازه
• توانایی سازه در تغییر شکل‌های غیر خطی و غیر الاستیک ناشی از زلزله و مقاوت کافی در برابر آن.
• افزایش ظرفیت دورانی سازه و به طبع آن افزایش شکل‌پذیری سازه.
• افزایش مقدار ضریب R برای ایجاد یک سازه شکل‌پذیر و استفاده از سازه‌های با شکل‌پذیری زیاد بر اساس نیاز.
• و...

برای بر طرف کردن هر هدفی، نیازها باید برآورده شوند. می‌توان ادعا کرد ظرفیت‌های اصلی سازه‌ها برای استقامت آن‌ها در برابر بار‌های لرزه‌ای، سه عامل سختی، مقاومت و شکل‌پذیری است.

همه موارد بیان شده در آیین‌نامه‌ها مثل» استفاده از خاموت‌گذاری ویژه، افزایش فواصل آرماتورهای عرضی و طولی، استفاده از سنجاقی، محصور‌شدگی هسته بتنی، رعایت در فواصل تشکیل مفصل پلاستیک، رعایت ضابطه تیر ضعیف - ستون قوی و ... مصداق بارز افزایش ظرفیت دورانی و افزایش سطح انرژی و افزایش شکل‌پذیری در سازه‌هاست.