استادیوم‌: استادیوم های قدیمی و اولیه هرگز شکوه و جلال امروزی را نداشتند اما پایه و اساس استادیوم‌های مدرن امروزی را شکل دادند. اندازه زمین داخلی معمولا ۷۰*۱۰۹ متر اندازه گرفته می‌شود. در مورد استادیوم‌های ورزشی معمولا یک زمین دو میدانی نیز اطراف زمین اصلی وجود دارد.

شکل ظاهری منطقه بازی معمولا همانند استادیوم‌های قدیمی، بیضی‌شکل است. طبق قوانین، استادیوم‌ها تا حدی پایین‌تر از سطح زمین بوده و زمین حفاری‌شده اطراف آنها مانند توده‌ای دور تا دور آنها را فرا گرفته‌است. در رابطه با برنامه‌ریزی شهری باید گفت که زمین‌های ورزشی باید حتما با ویژگی‌های توپوگرافی زمین هماهنگ بوده و تمامی تجهیزات جانبی و سایر تسهیلات برای آن فراهم شود (قطار، اتوبوس و ایستگاه تراموا، پارکینگهای بزرگ و غیره).

استادیوم‌ها را هرگز نباید نزدیک مناطق یا شهرک‌های صنعتی ساخت چرا که دود، بو و سر و صدای ناشی از این اماکن می‌توانند فضای نامطلوبی ایجاد نمایند. زمین‌های بازی سرپوشیده را می‌توان در نزدیکی و مجاورت نقشه‌های شهری و سایر مناطق اینچنین قرار داد.

هنگامی که در چیدمان صندلی‌ها از شیوه شطرنجی استفاده می‌شود، تماشاچیان هر ردیف باید بتوانند از روی سر افرادی که تا دو ردیف جلوتر نشسته‌اند، کاملا فضای روبرو را ببینند. این امر منجر به ایجاد نوعی قوس سهمی‌وار می‌شود. بهترین دید ممکن در راستای بخش طولی فراهم می‌شود.

ورود تماشاچیان تقریبا آرام صورت می‌گیرد، به همین دلیل عرض بخش ورودی و پله‌ها باید بر اساس نحوه خروج تماشاچیان از استادیوم محاسبه شود چرا که در این زمان نسبت جریان خروج افراد در حداکثر مقدار خود قرار دارد. طبق تحقیقات به عمل آمده از استادیوم آمستردام، به ازای هر ۵۰۰۰ تماشاچی باید ۷ دقیقه و یا ۴۲۰ ثانیه زمان خروج از پله‌هایی با عرض ۵/۹ متر در نظر گرفته شود (زمان خروج در برخی از استادیوم‌های مشابه: لوس‌آنجلس ۱۲ دقیقه، تورین ۹ دقیقه).

اتاق مخصوص کمک‌های اولیه تماشاچیان، باید در نزدیکی منطقه تماشاچیان باشد. ارائه خدمات کمک‌های اولیه به ۲۰۰۰۰ تماشاچی در گرو تهیه امکانات خاص است: اتاق‌های درمان و ریکاوری ۱۵ مترمربع، انبار ۲ مترمربع و دو عدد دستشویی مجهز به تهویه هوا. زمین‌های ورزشی که ظرفیت ۳۰۰۰۰ نفر و یا بیشتر دارند، باید یک اتاق اضافه ۱۵ مترمربعی برای خدمات اضطراری داشته باشند (پلیس، تشکیلات آتش‌نشانی).

جایگاه گزارشگر باید در ایستگاه اصلی بوده و دید خوبی به زمین داشته باشد، هر اتاق باید حداقل ۵/۱ مترمربع باشد. پشت هر یک از اتاق‌های نشریات نیز یک اتاق کنترل به اندازه ۴ مترمربع باید قرار داشته باشد. به ازای هر ۴ تماشاچی یک واحد پارکینگ الزامی است و البته باید مکان خاصی برای ماشین مربیان و اتوبوس‌ها وجود داشته باشد.

سالن‌های ورزشی: سالن‌های ثابت تنیس، هندبال، ورزشی، بوکس و ورزش مدارس سرپوشیده هستند. پرده پارتیشن‌بندی با استفاده از شبکه‌های توری در انتها، امکان تقسیم سالن به چهار بخش را میسر می‌کند که هر یک به اندازه یک سالن ورزش مدرسه‌ای است. همراه با سالن مخصوص گرم کردن و بخشی مربوط به آموزش که زیر جایگاه تماشاچیان قرار دارد البته این جایگاه قابلیت جمع شدن را دارا می‌باشد، یک سالن ورزشی بزرگ مثل این سالن می‌توان در مدارس و کلوب‌ها مورد استفاده قرار گیرد. همچنین ایجاد یک سکوی مخصوص مسابقات کافی است.

سالن بدنسازی: ابعاد اتاق با گنجایش ۴۰ تا ۴۵ نفر باید حداقل ۲۰۰ مترمربع باشد. میزان ارتفاع برای تمامی اتاق‌ها نیز باید ۳ متر باشد. اتاق هایی که با ۲ ردیف دستگاه چیده شده‌اند حداقل باید ۶ متر عرض داشته باشند و برای اینکه بر فرآیند تمرینات نظارت کافی اعمال شود طول اتاق باید ۱۵ متر یا کمتر باشد. کمترین اندازه‌ی اتاق برای استفاده‌ی ۱۲ نفر ۴۰ مترمربع است.

منبع: نویفرت ۲۰۱۴