توانایی یک سازه و یا اجزای آن برای استادگی در برابر بارطرح و استقامت سازه در برابر شکست، تغییر شکل و خستگی را انسجام سازه گویند.
 اغلب در مهندسی، انسجام سازه مفهومی است که تنها اهداف طرح را برای تولید محصولات در نظر نمی‌گیرد بلکه چیزی فراتر از آن است و عملکرد مطلوب سازه درمدت زمان سرویس‌دهی‌اش را شامل می‌شود.

برای ساخت یک محصول با انسجام سازه‌ای، یک مهندس طراح در ابتدا باید به ویژگی‌های مکانیکی مصالح مانند مقاومت کششی، وزن، سختی، مقاومت فشاری، ویژگی کشسانی آن را در نظر بگیرد و بر اساس این ویژگی‌ها اندازه، ضخامت و یا شکل مناسب را که در برابر بار طرح در مدت زمان طولانی مقاومت نماید را انتخاب نماید.

برای مثال؛ ماده‌ای با سختی بالا ممکن است در برابر خم شدن مقاومت نماید و ماده‌ای فاقد سختی کافی برای تحمل بار طرح باید بسیار بزرگ باشد تا در مقابل شکست مقاومت نماید. همچنین، ماده‌ای با استحکام پایین برای خم شدن مناسب است و اگر سختی بالایی داشته باشد می‌تواند در برابر بارهای طرح مقاومت کافی را داشته باشد. ماده‌ای با خاصیت کشسانی پایین توانایی تحمل باری با کمترین تغییر شکل را خواهد داشت اما به علت خستگی ممکن است دچار شکست شود؛ در مقابل آن، ماده‌ای با خاصیت الاستیسیته بالا در برابر خستگی مقاومت بیشتری از خود نشان خواهد داد و تغییر شکل بیشتری ایجاد می‌شود و جسم بسیار بزرگ خواهد شد.

انسجام سازه اغلب در طراحی ساختمان‌ها، چرخ دنده‌ها، سازه‌های کنترلی، قطعات مکانیکی و هر سازه‌ای که متحمل باری است، باید توسط مهندس طرح در نظر گرفته شود. طراح باید با دقت تعادل و ارتباطی میان ویژگی‌های مکانیکی ماده سازنده سازه، اندازه و باری که به آن وارد می‌شود، برقرار نماید.