گرچه روسازی بتدریج از هنر به علم تبدیل گشت اما هنوز هم تجربه نقش مهمی را در آن ایفا می‌کند. قبل از دهه‌ی ۱۹۲۰ طراحی ضخامت روسازی کاملا بر اساس تجربه بود و ضخامت مشابهی برای تمامی مقاطع راه حتی برای خاک‌های بسیار متفاوت، استفاده می‌شد. با توجه به تجارب بدست آمده روش‌های متعددی برای تعیین ضخامت روسازی توسط آژانس‌های مختلف بوجود آمد.

زمین طبیعی (بستر خاکریزی‌های آماده شده راه، کف برش‌های خاکی و یا سنگی) حتی در شرایط کاملا متراکم و خوب دانه‌بندی شده، مقاومت کافی برای تحمل بار‌های مستقیم وارده از چرخ خوردو را نداشته و ممکن است باعث بروز شکست برشی و ایجاد تغییر شکل‌های دائم بیش از اندازه در آنها شود. جهت جلوگیری از این معضل باید از شدت تنش‌های فشاری قائم بر روی خاک تا حد مجاز کاسته شود. این عمل با قرار دادن لایه یا لایه‌هایی از مصالح مرغوب با مقاومت زیاد بر روی خاک انجام می‌شود که مشخصات این لایه به روسازی مرسوم است که باید دارای دو عملکرد مقاومت در برابر تنش و کاهش تنش برای لایه‌های زیرین باشد.

روسازی از نظر نوع مصالح مصرفی در قشر رویه به چهار دسته که در زیر عنوان شده، طبقه بندی می‌شود:

روسازی انعطاف‌پذیر یا آسفالتی؛ این نوع روسازی از قیر و مصالح دانه‌ای ساخته می‌شوند و تقریبا رایج‌ترین و قدیمی‌ترین روسازی موجود در ساسر جهان بوده است که شامل سه لایه رویه، اساس و زیر اساس با رویه آسفالتی  ساخته می‌شوند. که خود دارای انواعی چون روسازی انعطاف پذیر مرسوم و روسازی انعطاف پذیر تمام آسفالتی می‌باشد. در طراحی این نوع روسازی، از تئوری لایه ای استفاده می‌شود.

روسازی نیمه سخت: روسازی‌هایی با رویه آسفالتی هستند که در آنها لایه اساس پس از ترکیب با آهک و سیمان و ... تثبیت شده و ظرفیت باربری آن افزایش می‌یابد.

روسازی سخت (بتنی یا بتنی سیمانی)؛ روسازی صلب از بتن ساخته می‌شود و بایستی به جای تئوری لایه‌ای با تئوری صفحه‌ای آنالیز شود. انواع روسازی بتنی عبارتند از:

• روسازی بتنی غیر مسلح دارای درز (JPCP)
• روسازی بتنی مسلح دارای درز (JRCP)
• روسازی بتنی مسلح پیوسته (CRCP)
• روسازی بتنی پیش‌تنیده (PCP)

روسازی مرکب؛ متشکل از ترکیبی از دو روسازی سخت و انعطاف پذیر می باشد. این نوع روسازی‌ها بسیار گران هستند و کمتر ساخته می‌شوند.

منابع:

] 2[ روسازی راه، مولفان: محمود‌رضا کی‌منش، فاضل فصیحی