اولین گام در طراحی سازه در برابر زلزله، تعیین مقدار نیروهای جانبی وارد بر سازه است و برای این کار لازم است سطحی از زلزله را به عنوان زلزله‌ی مبنای طراحی در نظر بگیریم.

واضح است که این سطح رابطه‌ی مستقیم با میزان لرزه‌خیزی منطقه دارد؛ به عنوان مثال در کشور لرزه‌خیزی مانند ژاپن که احتمال وقوع زلزله‌های شدید در دوره‌های بازگشت کوتاه مدت وجود دارد، منطقی است که زلزله‌های شدید تری نسبت به ایران مبنای طراحی سازه‌ها قرار گیرد.

در استاندارد ۲۸۰۰ ویرایش چهارم، دو سطح زلزله برای محاسبه‌ی نیروی زلزله وارد بر سازه در نظر گرفته شده است که در ادامه به بررسی مفاهیم آن می‌پردازیم:

زلزله‌ی طرح: این سطح از زلزله که مبنای طراحی سازه‌ها در ویرایش چهارم استاندارد ۲۸۰۰ است، دارای احتمال وقوع کمتر از ۱۰ درصد در ۵۰ سال عمر مفید ساختمان بوده و دوره‌ی بازگشت آن ۴۷۵ سال می‌باشد.

زلزله‌ی بهره‌برداری: این زلزله دارای احتمال وقوع ۹۹.۵ درصد در ۵۰ سال عمر مفید سازه است. بر اساس ویرایش چهارم استاندارد ۲۸۰۰، همه‌ی ساختمان‌های بلند‌تر از ۵۰ متر و یا بیشتر از ۱۵ طبقه و ساختمان‌های با اهمیت زیاد و خیلی زیاد، نباید در برابر زلزله آسیبی ببینند و پس از وقوع آن باید بدون وقفه قابلیت بهره‌برداری داشته باشد.

+ منبع: بارگذاری‌سازه‌ها، مولف: رضا کامرانی‌راد