در فعل و انفعال انفجاری، مقادیر زیادی انرژی به صورت گرما و فشار به طور سریع و ناگهانی آزاد می‌شود و فشار ایجاد شده به صورت موج توسعه می‌یابد که به آن موج انفجار گویند.

موج انفجار در هنگام گسترش ضربه شدیدی ایجاد می‌نماید که می‌تواند باعث ایجاد آثار تخریبی گسترده‌ای بر سازه‌های مختلف گردد.

جهت بررسی اثر فشار ناشی از انفجار بر روی سازه‌ها، لازم است که با شناختن منشاء انفجار، دینامیک فشار منتشره و ماهیت این نوع از فشار و نهایتا بارگذاری ناشی از آن جهت کاربرد مهندسی، ساده سازی شود.

انفجار می‌تواند بر پایه سه عامل فیزیکی (همان انفجارهای صنعتی)، هسته‌ای (به دلیلی تبادل نوترون و پروتون) یا شیمیایی (اکسیداسیون سریع ذرات قابل اشتعال نظیر اتم‌های کربن و هیدروژن) باشد.

وقوع انفجار، پیامدهایی را در پی خواهد داشت؛ ابتدا گازهایی با دمای زیاد که فشاری در حدود 100 تا 300 کیلو بار و دمایی در حدود 3000 تا 4000 درجه سلسیوس دارند تولید می‌شود. گازهای حاصل از انفجار به سرعت توسعه یافته و هوای محاصره شده با فشار زیاد از فضایی که اشغال کرده است بیرون رانده می‌شود. در نتیجه یک لایه از هوای فشرده در جلوی این گازها، که بیشترین انرژی آزاد شده از انفجار را دارا می‌باشند شکل می‌گیرد. گازهای شکل‌گرفته از انفجار به هنگام ساطع شدن از منبع پخش شده و تا رسیدن به فشار اتمسفر کاهش می‌یابد.

انفجار از نظر موقعیت نسبت به سازه، به انفجار خارجی، داخلی و زیرزمینی تقسیم می‌شوند. انفجار خارجی با نام‌های انفجار غیر محبوس و انفجار آزاد نیز خوانده شده و به دو نوع انفجار در هوا و انفجار در سطح زمین تقسیم می‌گردد.

در انفجار هوایی، امواج انفجار مستقیم به سازه بر خورد کرده و نحوه‌ی گسترش آن به صورت کروی است. در صورتی که امواج ناشی از انفجار ابتدا به زمین برخورد کرده و سپس به سازه برسند، انفجار را در سطح زمین گویند. نحوه گسترش امواج در سطح زمین به صورت نیم‌کره است.
انفجار در داخل ساختمان بسته به شرایط ساختمان به دو دسته محبوس و نیمه محبوس تقسیم می‌گردد.

علاوه بر بارهای ناشی از انفجار، باید اثر برخورد فیزیکی و اصابت ترکش‌های ناشی از آن و همچنین اثرات لرزش ناشی از شوک زمین حین وقوع انفجارات خارجی نیز در نظر گرفته شود.

+ منبع: بارگذاری و سیستم های باربر سازه ای، مولف: شاپور طاهونی- مجید احتیاط