در ساختمان‌سازی به سوی بیرونی یک ساختمان نما گفته می‌شود. با توجه به اینکه نمای ساختمان در مقابل عوامل جوی شدید قرار دارد در انتخاب مصالح برای نماسازی باید دقت شود تا نمای ساخته شده در مقابل عوامل جوی مقاوم بوده و همچنین زیبایی لازم را داشته باشد و با نمای ساختمان‌های مجاور هماهنگی داشته باشد. برای نمای ساختمان می‌توان از مصالح مختلفی مانند آجر نما، انواع سیمانکاری، انواع سنگ، انواع دانه‌های سنگی رنگی با چسب‌های مخصوص یا انواع ورق‌های فلزی آلومینیم و... استفاده کرد.

نمای ساختمان، نقش لباس را برای یک پروژه معماری ایفا می کند. نه تنها ظاهر ساختمان را زیبا کرده، بلکه به راحتی می‌توان نوع معماری و حتی کارکرد آن را پیش‌بینی کرد. مسجد، مدرسه، بیمارستان، اماکن اداری و استادیوم های ورزشی نمونه‌هایی از عملکردهایی هستند که نمای مخصوص به خود را دارند.

در فضای شهری با یک بنا و نمای آن روبرو نیستیم، بلکه بناها و نماهای آنها جزیی است از یک کل به نام فضای شهری. اگر ساختمان زیبا باشد به کل شهر اثر می‌گذارد و اگر ساختمان زشت باشد تاثیرش در کل شهر جاریست. ساختمان امروزه یک موجود منزوی نیست که تمام توجه طراح و مالک به آن جلب شود بلکه باید با حفظ شخصیت و اعتبار خود عنصری از یک جامعه وحدت یافته باشد. اغتشاش در چهره شهر یک پدیده نوین است.

نما وظیفه دارد ساکنین خانه را، در مقابل تهدیدهای بیرونی همچون سرقت، سر و صدا، مشرفیت و عوامل اقلیمی حفظ نماید. نما برقرار کننده ارتباط درون و بیرون، خلوت و شلوغ، خصوصی و عمومی، طبیعی و مصنوع است. ساکن خانه باید از درون خانه خود، دیگران را ببیند بدون آنکه دیده شود. نما باید نور و تهویه طبیعی را امکان‌پذیر کند و جداکننده‌ای بین خلوت و شلوغ، خصوصی و عمومی باشد.

هر مالک و ساکنی نیاز به این همانی با محلی دارد که سال‌ها در آن زندگی یا فعالیت می‌کند. یکی از شرایط این همانی و تعلق خاطر، امکان بازشناسی شخصیت و اعتبار خود در ساختمان، به ویژه نما می‌باشد. این حق هر مالک و ساکنی است که در طراحی و آرایش نمای خانه خود سلیقه خود را اعمال کند. معمار و طراح نیز مایل به ارائه شخصیت و مهارت خود در نما می‌باشد، جوابگویی به این درخواست، خلاقیت معمار را شکوفا می‌کند.

+ منبع