روش طراحی لرزه‌ای رایج سازه‌ها طراحی بر اساس نیرو است، نادرستی فرضیات طراحی بر اساس نیرو مثل سختی اولیه و ضریب کاهش نیرو باعث می‌شود که برش پایه و نیروهای طراحی وقتی که سازه رفتار غیر خطی دارد به نادرستی بدست آید.

در سالهای اخیر روش‌های نوینی تحت عنوان طراحی بر اساس تغییر مکان برای رسیدن به سطح خسارت قابل قبولی از زلزله طرح مورد استفاده قرار می‌گیرند، این روش‌ها به عنوان ابزاری جدید برای رسیدن به طراحی بر اساس عملکرد محسوب می‌شوند.

در طراحی و بهسازی سازه‌ها بر اساس عملکرد سازه تحت یک سری نیروهای جانبی کشیده می‌شود. با افزایش جابه‌جایی جانبی، نیروهای موجود در اعضای سازه نیز افزایش می‌یابد تا حدی که در بعضی از نقاط سازه نیروهای موجود از مقدار نیروهای حد تسلیم فراتر می‌روند و مفاصل پلاستیک در سازه ایجاد می‌شوند. با توجه به سطح عملکردی که برای ساختمان انتخاب شده است سازه باید بتنواند حد معینی از جابه‌جایی جانبی را بدون اینکه تغییر شکل‌ها در منحنی نیرو- تغییر مکان اعضا از یک حد مجاز فراتر رود تحمل کند.

به عنوان مثال، فرض کنید می‌خواهیم یک سازه‌ی خاص را برای سطح عملکردی Life Safety ارزیابی کنیم. سازه را تحلیل استاتیکی غیر خطی ( پوش آور) می‌کنیم تا منحنی ظرفیت ( پوش آور) سازه بدست آید ( این منحنی بر حسب برش پایه تغییر مکان جانبی بام است). در این منحنی بر اساس سطح عملکردی Life Safety تا یک حد معین تغییر مکان جانبی، منحنی Force Deformation هیچ کدام از اعضای سازه نباید در محدوده‌ی تغییر مکان‌های فراتر از حد LS قرار گیرند. اگر در بعضی از اعضا نیرو یا تنش‌ها از این مقدار بیشتر شوند، این اعضا باید تقویت شوند.