در این روش برای کنترل غیرفعال سازه‌ها از آنجا که نوسانات و تلاطم آب در یک تانک برای کنترل ارتعاشات سازه استفاده می‌شود، به آن سیستم میراگر مایع تنظیم شده (Tuned Liquid Damper) گویند. میراگرهای مایع تنظیم‌شده برای اولین بار در اوایل قرن بیستم برای کنترل ارتعاشات ناشی از امواج دریا در کشتی‌های اقیانوس‌پیما استفاده شد و سپس در نیمه دوم قرن بیستم برای کنترل نوسانات و جنبش‌های آزاد با دوره تناوب بالا در ماهواره‌ها به کار رفت.

از اواسط دهه ۱۹۸۰، میراگر مایع تنظیم‌شده برای کنترل ارتعاشات سازه‌های مهندسی عمران به کار گرفته شد. میراگر مایع تنظیم‌شده یک سیستم کنترل غیرفعال است که از نیروی هیدرودینامیکی استفاده می‌کند. نحوه کار میراگر بدین ترتیب است که تعدادی مخزن در قسمت بالای سازه نصب می‌شود و تلاطم مایع درون این مخازن انرژی ارتعاشی وارد شده به سازه را هنگام زلزله یا تندباد مستهلک می‌کند. تلاطم مایع درون این مخازن انرژی ارتعاشی واردشده به سازه را هنگام زلزله یا تندباد مستهلک می‌کند. تلاطم مایع موجب ایجاد تفاوت در رقوم سطح آزاد مایع در جداره‌های انتهایی مخزن می‌شود و اختلاف فشار ناشی از تفاوت رقوم سطح آزاد مایع در جداره‌های انتهایی به صورت یک نیروی برشی در کف مخزن ظاهر می‌شود.

یکی از سازه‌هایی که در سطح دنیا از روش TLD برای کنترل ارتعاشات لرزه‌ای آنها استفاده می‌شود، برج‌های فرودگاهی هستند. مثالی از این نمونه برج‌ها، برج فرودگاهی ناگازاکی ژاپن است. در این‌گونه سازه‌ها معمولا تمرکز اجرام و تجهیزات در قسمت بالای برج است و لذا می‌توان به خوبی آنها را با یک مدل یک درجه آزادی تقریب زد.

منبع: کتاب کابرد میراگرها در مقاوم‌سازی سازه‌ها، دکتر جعفر کیوانی، مهدی رحیمی اصل

تهیه‌کننده: محبوبه پوریوسفی