تمام پروژه‌های ساختمانی نیازمند سرویس‌های طراح ساختمان است که معمولاً یک معمار یا مهندس ساخت که دارای مدرک باشد، آن‌ها را طراحی می‌کند. در پروژه‌های کوچکتر و ساده‌تر معمولاً به یک فرد حرفه‌ای و دارای مدرک نیاز نیست و طراحی این پروژه‌ها معمولاً زیر دست یک طراح ساختمان، نقشه‌کش یا یک طراح داخلی و پیمان‌کار است. اما پروژه‌های بزرگتر و پیچیده‌تر نیازمند خدمات عده‌ی زیادی از افراد حرفه‌ای و آموزش‌دیده است که تحت نظارت یک معمار باشند.

در بسیاری مواقع کارهای ساختمانی و قانون حرفه‌ها به افرادی این اجازه را می‌دهد تا طراحی یک ساختمان مسکونی و در برخی مواقع ساختمان‌های سبک تبلیغاتی را بدون مدرک معماری بسازند؛ که در ایالات متحده آمریکا و کانادا و برخی مکان‌های دیگر «طراح ساختمان» معمول است که طراحی ساختمان را بدون مدرک معماری «آمریکا توسط» کنسول ملی مدرک طراحان ساختمان ارائه می‌شود؛ که شاخه ای از «مؤسسه‌ی طراحی ساختمان آمریکا» است. در بسیاری از موارد طراحان ساختمان به عنوان تکنولوژیست‌های معماری یا پیمانکار آموزش می‌بینند یا به مدرسه‌ی معماری رفته باشند که امکانات دادن مدرک را نداشته است. بسیاری از طراحان ساختمان به عنوان طراحان خانه یا مسکونی شناخته می‌شوند.

تمرکز آنها عمدتاً بر روی طراحی مسکونی و بازسازی است. در آمریکا، ایالات نوادا «طراحان مسکونی» برای کسانی به کار می‌رود که تحت هئیت مدیره‌ی ایالت نوادا در معماری «و طراحی داخلی و طراحی ساختمان» ثبت نام کرده‌اند. در استرالیا به کار بردن واژه‌ی معمار (برای مدرک گرفتن) بسیار با سخت‌گیری همراه است اما طراحی‌های معمارانه در ساختمان‌ها سخت‌گیری کمتری دارد. واژه‌ی طراح ساختمان معمولاً برای تمرین‌کنندگان طراحی که در هیئت مدیره‌ی معماری ایالت ثبت نام کرده‌اند به کار می‌رود. در کونیزلند واژه‌ی طراح ساختمان به عنوان کسی که مدرک آموزش عملی دارد به کار می‌رود، در ویکتوریا مراحل ثبت نامی برای طراحان ساختمان وجود دارد و در ایالت‌های دیگر در حال حاضر هیچ آیین‌نامه‌ی دیگر برای حرفه وجود ندارد.

برای یک طراحی خوب، قبل از هرچیزی باید بدانیم که نیازهای ساختمانی که قرار است طراحی کنیم چیست. طبیعتا طراحی هر ساختمان با ساختمان دیگر متفاوت است.

ضوابط و استاندارد کامل فضاهای مسکونی

• استاندارد‌های طراحی
• برنامه فیزیکی: هر پروژه معماری برای تأمین اهداف مشخص و انجام فعالیت‌های معینی طراحی می‌شود. فضاهای مورد نیاز هر پروژه بر اساس نوع فعالیت‌ها و دسته‌بندی آنها مشخص می‌شود. ابعاد و مشخصات فضاها با توجه به نوع و حجم فعالیت‌ها و مبلمان و لوازم مورد استفاده و استاندارهای موجود معین می‌شود.
• سرانه‌ها و استانداردهای طراحی
• ابعاد و اندازه‌ها
• ابعاد و اندازه‌های مبلمان
• چیدمان فضاه‌ها
• بررسی همجواری فضاها با یکدیگر
• سازگاری فضاها با عوامل تأثیرگذار در هر یک از فضاها
• موقعیت قرارگیری فضاها از نظر ارزش و اهمیت
• نمودار حبابی از روابط کارکردی
• تجزیه و تحلیل فعالیت‌ها

ضوابط ساختمانی مجتمع‌های مسکونی

۱- سطح کل زیربنای مجموع واحدهای مسکونی حداکثر معادل ۱۲۰% نسبت به سطح زمین مجاز است. ۲- سرانه زمین ناخالص به ازای هر واحد مسکونی حداقل معادل ۱۰۰ مترمربع است. ۳- مساحت کوچک‌ترین واحد مسکونی نباید از ۸۰ مترمربع کمتر باشد. ۴- حداکثر سطح اشغال مجاز در همکف معادل ۳۵% سطح کل زمین است. سطوح زیربنای نگهبانی، گلخانه، دوش و رختکن و سرویس‌های بهداشتی و استخر و فضای سرپوشیده تفریحی کودکان مسئول محدوده فوق نمی‌شود. ۵- احداث محل پارک اتومبیل به تعداد معادل حداقل ۷۵% نسبت به تعداد واحدهای مسکونی الزامی است. ۶- حداقل سطح خالص پارکینگ به ازای هر اتومبیل ۵/۱۲ مترمربع است. ۷- حداقل عرض معابر دسترسی به محل‌های پارک ۵/۵ متر رعایت شود. ۸- مجموع سطوح تحت اشغال زیربنای ساختمان‌های مسکونی در همکف به اضافه سطح اشغال مسیرهای اتومبیل‌رو و پارکینگ‌ها در شرایطی که پارکینگ‌ها در محوطه روباز پیش‌بینی می‌شود، نباید از ۶۰ درصد سطح کل زمین بیشتر باشد.

زمین بازی کودکان را می‌توان به چهار گروه سنی تقسیم‌بندی کرد:

۱- زمین بازی مخصوص کودکان زیر ۳ سال: ترجیحاً تا ۵۰ متری محل سکونت باشد، محصور شده و دارای ظرفیت ۲۰ کودک به همراه والدین باشد. زمینش چمن با سطح ناهموار ولی کم‌ارتفاع و دارای یک کلبه کوچک به همراه نیمکت‌های مخصوص باشد.

۲- زمین بازی برای کودکان ۳ تا ۷ سال: تقریباً جدا از محل بازی بزرگترها باشد، برای هر کودک ۱۰ متر مربع زمین در نظر گرفته شود تا یک سوم آن چمن یا زمین کوبیده و یک سوم نیمه سفت با تجهیزات مثل تاب و نردبان و یک سوم باقیمانده زمین سفت مثل آسفالت برای تیله، دوچرخه و توپ بازی همراه با یک کلبه و دستشویی باشد.

۳- زمین بازی کودکان ۷ تا ۹ سال: در این سن کودکان احتیاج به روابط بیشتر، تحرک بیشتر و محیط مناسب دارند، یعنی زمین نیمه‌سفت یا چمن‌زار با یک مسیر دوچرخه از آسفالت که با گیاهان احاطه شده باشد و برای هر کودک ۱۰ متر مربع از زمین اختصاص داده شود.

۴- زمین بازی کودکان ۹ تا ۱۲ سال: کودکان در این سن مستقل تر شده و فضایی وسیع تر با حصار کمتر احتیاج دارند. زمین‌های ورزشی از آسفالت با خط‌کشی‌های متعدد برای بازی و نرمش و میز پینگ پنگ که با توری های فلزی ۳ متری احاطه شده باشد ساخته می‌شود. ابعاد این زمین‌ها باید حداقل ۱۲ در ۲۰ متر باشد و زمین همراه با مانع برای پرش، حرکات تعادلی، بالا رفتن و دویدن و خزیدن باشد. برای کودکان بالای ۱۲ سال، زمین های ماجراجویی مشترک با کوچکترها و مکانی برای فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی به وسعت ۱۵۰ متر مربع برای شب و روز و فضای ورزشی برای هر نفر ۲۰ متر مربع که باید تا فاصله ۵۰۰ یا ۸۰۰ متری محل سکونت واقع باشند مناسب است.

منبع: +