معماری معاصر، معماری قرن بیست و یکم است. این معماری، هیچ سبک خاصی ندارد. معماران معاصر در حال کار در دوازده سبک مختلف از پست مدرنیسم و معماری با تکنولوژی بالا تا سبک‌های پرمعنی و مفهومی مشابه مجسمه‌سازی روی یک مقیاس بزرگ هستند. سبک‌ها و رویکردهای مختلف در استفاده از تکنولوژی پیشرفته و مواد ساختمانی مدرن مانند سازه لوله‌ای که به سازه‌هایی بلندتر، سبک‌تر و قوی‌تر از ساختمان‌های قرن بیستم تبدیل شده‌اند و استفاده از روش‌های جدید کامپیوتری که به طراحی کمک می‌کند و به سازه‌ها امکان طراحی و مدل شدن به صورت ابعادی را می‌دهند و این امکان را می‌دهند که با سرعت و دقت بیشتری ساخته شوند.

ساختمان‌های معاصر طوری طراحی شده‌اند که قابل توجه و شگفت‌انگیز باشند. بعضی از خصوصیات سازه‌های بتنی پیچیده شده در صفحات آلومینیومی یا شیشه‌ای، نمادهای بسیار نامتقارن و بخش‌های لبه‌ای است که در خیابان‌ها آویزان است. در این نوع معماری، آسمان‌خراش‌ها پیچ‌خورده‌اند یا به صورت سطوح کریستالی شکسته هستند.

در حالی که آثار مهم معماری مدرن در قرن بیستم بیشتر در ایالات متحده و غرب اروپا متمرکز بودند، معماری معاصر جهانی است؛ ساختمان‌های مهم جدید در چین، روسیه، آمریکای لاتین و به ویژه در کشورهای خلیج فارس و خاورمیانه ساخته شده‌اند. برج خلیفه در دبی بزرگترین ساختمان جهان در سال ۲۰۱۶ و برج شانگهای در چین دومین برج بلند جهان بود. اکثر نشانه‌های معماری معاصر کارهای گروه کوچکی از معماران هستند که روی یک مقیاس بین‌المللی کار کرده‌اند.

بسیاری از معماران معاصر معروف در اواخر قرن بیستم در این زمینه عبارتند از: «ماریو بوتا»، «فرانک جهری»، «جین نوول»، «نورمن فاستر»، « لئو مینگ پی» و «رنزو پیانو».

معماران دیگری که در نسل جدیدی متولد شدند عبارتند از:  «زاها حدید»، «سانتیاگو کلاتراوا»، «دانیل لیبسکیند»، «ژاک هرزوگ»، «پیر د مرون»، «رم کولهاس» و شیگرو بن».

منبع:  Wikipedia