«سانتیاگو کالاتراوا» در ۲۸ ژولای ۱۹۵۱ در شهر والنسیا در کشور اسپانیا متولد شد. او تحصیل هنر را از ۱۷ سالگی آغاز کرد و از سال ۱۹۸۱ کارهای معماری خود را پس از تکمیل تحصیلات، در زوریخ بصورت تخصصی آغاز کرده است. کالاتراوا یک نام اشرافی است که از شوالیه‌های قرون وسطایی گرفته شده است. خانواده کالاتراوا دارای صادرات کشاورزی وسیعی بودند که این امر در زمان دیکتاتوری ژنرال فرانکو بسیار نادر بود و دارای وضع مالی خوبی بودند. کالاتراوا دوران ابتدایی را در والنسیا گذراند و موقعی که ۸ سال داشت به مدرسه هنر و صنعت وارد شد. در آنجا مهارت‌های فرمی کشیدن و نقاشی کردن را یاد گرفت. وی دوران تحصیل خود را در والنسیا به پایان رساند و به پاریس رفت و در رشته بوم‌شناسی ثبت نام کرد ولی به زودی فهمید که علاقه‌ای به آن ندارد. او سپس به والنسیا بازگشت و در دانشکده تکنیک‌های ساختمانی والنسیا ثبت نام کرد و تحقیقات و تالیف‌هایی نیز در این دانشکده داشت ولی قانون‌های محکم ریاضی و استفاده معماران قدیمی از ریاضی او را به سوی استفاده از این رشته در معماری سوق داد. کالاتروا این بومی اهل والنسیای اسپانیا، کسی است که با گذشته غنی معماری قرون وسطی‌ای که به او به ارث رسیده، در واقع آموزاننده رسمی آن دوران است. او در زمان نوجوانی وقتی که اسپانیا در دیکتاتوری به سر می‌برد برای آسایش از محدودیت سفر کرد و این مسئله به او اجازه داد که مطالعاتش را در پاریس و سوئیس همچون یک بورسیه ادامه دهد.

او فوق لیسانس خود را از والنسیا و دکترا را از ETH زوریخ دریافت کرد. کالاتراوا نخستین دفتر خود را در زوریخ تاسیس کرد که خیلی زود تحسین همگان را در طراحی پل برانگیخت. او کار خود را با طراحی پل باخ درودا و در سال ۱۹۸۴ برای بازی‌های المپیک بارسلونا شروع کرد. از جمله شاهکارهای او در پلسازی، پل زیبای آلامیلو در سال ۱۹۹۲ و پل بیلبائو در سال ۱۹۹۷ و پل آلامدا در سال ۱۹۹۵ می باشد. تاسیس دومین دفتر وی در پاریس در سال ۱۹۸۹ همزمان با طراحی ایستگاه فرودگاه لیون بود که در سال ۱۹۹۴ تکمیل و به بهره برداری رسید. همزمان با این کار او عمارت BCEرا در تورنتو طراحی کرد. سومین دفتر او در والنسیا در سال ۱۹۹۱۱ با شروع کار بروی شهرک علم و هنر که یک مجموعه کامل فرهنگی است تاسیس شده است.

از پروژه‌های اجرا شده کالاتراوا می توان از توسعه موزه هنر میلواکی (Milwaukee)، پل معلق Sundial، کالیف (Calif) و استادیوم المپیک تابستانی ۲۰۰۴ آتن نام برد. همچنین طراحی مرکز حمل و نقل مرکز تجارت جهانی (WTC) و برج TurningTorso سوئد جز آثار سانتیاگو کالاتراوا است. کالاتراوا، کسی است که بلند پروازی‌های شاعرانه ساختمان ها و پل هایش کوله‌باری از تحسین بین‌المللی را به همراه داشته است. فرم‌های کالاتراوا با عنوان (elemental and lyrical) خوانده می شود که شاید بتوان آن را در فارسی به خالص و موسیقیایی تعبیر کرد. مهندس معمار و هنرمند اسپانیایی سانتیاگو کالاتراوا شصت و یکمین برنده مدال طلای موسسه آمریکایی معماران AIA است و مدال طلای خود را در ۱۱ فوریه ۲۰۰۵ طی مراسمی در موزه ملی ساختمان واشنگتن دریافت کرد. این مدال بزرگ‌ترین افتخار این موسسه است که به شخصی اعطا می‌شود.

دریافت مدال طلا یعنی تصدیق و به رسمیت شناختن شخصی است که کارهای او با پشتوانه و با معنی‌ای که دارد بیشترین تاثیر ماندنی را بروی تئوری و عمل را در معماری داشته است. وی پس از نشست هیئت AIA گفت؛ وقتی این خبر در زوریخ و از طرف مدیر ایوژنس هاپکینز به من رسید گفتم (شگفت‌آور است، متشکرم، من خیلی احساس افتخار می‌کنم) و در هنگام دریافت جایزه گفت (من سعی خواهم کرد در این سطح افتخار برای باقیمانده مسیر زندگی‌ام بمانم و به شما افتخار می‌کنم و به کارم). فرم‌ها و عناصر شاعرانه معماری کالاتراوا در سراسر گیتی شناخته شده و تحسین‌برانگیز است. همچنین در طراحی کلیسا مانند مرکز تجارت جهانی قطب حمل و نقل در فضای بازی طراحی شده و ارتباط و هارمونی مناسبی که با ترنها، مسافرین برون شهری و خطوط ترن زیر زمینی دارد مشابهت زیادی به سایت این مرکز تجارتی داده است. از طرف دیگر در سال ۲۰۰۴، میلیون‌ها نفر از هارمونی خلق شده در المپیک بازی‌های تابستانی در آتن به خاطر طراحی جامع و زیبای کالاتراوا، و به خاطر طراحی تماشایی استادیوم المپیک و مجموعه آن، وی را تحسین کردند.

از جمله کارهای برجسته دیگر کالاتراوا طرح توسعه موزه هنری میلواکی که از سال ۲۰۰۱ کار ساخت آن آغاز شد می باشد که این نخستین ساختمان وی در آمریکا است. فرودگاه سوندیکا و بیلبائو در سال ۲۰۰۰ و پل جیمز در دوبلین در سال ۲۰۰۳ و تالار کنفرانس تنریفه در سانتاکروز و جزیره قناری در سال ۲۰۰۳ و چندین پل زیبای دیگر در نقاط مختلف جهان از جمله آثار برجسته و چشمگیر از این هنرمند و معمار بزرگ است. همچنین وی طراحی مرکز سمفونی آتلانتا را بر عهده داشته است. ادوارد کورت مدیر برگذاری FAIA نوشت (سانتیگو کالاتراوا تجلی مجسمی از درک مهندسی در زمینه معماری است و اینکه کارهایش مشابه موسیقی به موزونی ای همچون یک ارکستر است. معماری او محظوظ کننده و الهام دهنده معانی جدیدی است که هر زمان پس از دیدار به ما نشان می دهد). همچنین کمیته FAIA نوشت ( کار سانتیگو کالاتراوا جستجوی ماهیت هستی در معماری است). در هر حال معماری وی الهام بخش و بیان کننده انرژی روح انسان و توسعه تخیل بشری است که ما را دلشاد و شگفت‌زده کرده و کار او که به شکل تندیسی با ساختار دینامیک است نشان‌دهنده روح انسانی در خلق محیطی برای زندگی، بازی و کار ماست.

خلاقیت هنری به همراه رعایت تکنیک‌های طراحی از عناصر شاخص کارهای این هنرمند معمار است که می‌تواند به عنوان سر مشقی برای هنرمندان کشور عزیزمان ایران مطرح شود که الهام از طبیعت، رعایت نکات علمی، استفاده از پیشینه تاریخی و در یک کلمه فرهنگ گذشته چگونه توانسته است در خلق آثاری فوق العاده به یک هنرمند در گوشه ای دیگر از گیتی، نویدبخش و الهام‌دهنده باشد. سانتیاگو، شخصیتی که بیشتر به واسطه فعالیت‌های معماری اش شهرت یافته است، به هنر به عنوان انگیزه و محرکی برای خلق آثارش می‌نگرد. شیفتگی و تمایل وی به هنر در طی سالها را می توان در تعداد مبهوت کننده طراحی‌ها و مجسمه‌هایش تا به امروز، درک کرد. در طی ۲۰ سال گذشته، وی بیش از ۶۵۰۰۰ اسکیس و طراحی در آرشیوش جمع‌آوری کرده است. کالاتراوا بیان می‌کند که گوناگونی و تنوع در طراحی هایش منعکس کننده اهمیتی است که وی به هر جزء می‌دهد، به گونه‌ای که حتی اندازه و کیفیت کاغذ، ایجاد کننده یک گفتگو میان خود و طراحی است. کتاب santiago calatrava Artworks یا آثار هنری کالاتراوا، دربرگیرنده حدود ۲۰۰۰ اسکیس، آبرنگ و ترسیمات مجسمه‌هایی است که وی آنها را مبنای طرح‌های معماری‌اش قرار داده است. بسیاری از موضوعات و فرم‌های ارایه شده توسط او در این سطح، به مجسمه هایی تبدیل شده اند که منبع الهامی برای پل‌ها، ایستگاه‌های قطار، فرودگاه‌ها، موزه‌ها و حتی میزهای غذاخوری بوده‌اند. اسکیس‌های اولیه کالاتراوا چندان حال و هوای معماری را ندارند، تنها در مراحل اصلی طراحی است که واقع‌گرایی این اسکیس‌ها کرد، می‌یابد. به هر حال وی از همان ابتدا که به دنبال بیان هنری است، نوع تفکر واقع‌بینی را نیز کنار نمی‌گذارد. وی چندین هزار طراحی از بدن انسان دارد که اکثر آنها بدون آنکه از روی مدلی خاص کشیده شده باشند، تصوری ترسیم شده‌اند.

شیفتگی شدید او به این زمینه در پرتره‌ها، پیکرهای فردی و جمعی و پیکرههایی که تکامل یافته و در یک پروسه طراحی معماری دخیل شده‌اند، بازتاب می‌یابد. تعدادی دیگر از طرح‌های وی شامل مجاورتی از مکعب‌ها و بدن انسان در حالت‌های مختلف هستند. برجسته‌ترین این نوع آثار، تنشی پویاست که در نزدیک شدن پیکر یک دونده و تعدادی مکعب حاصل شده است. کالاتراوا خود را یک طراح نمی‌داند، طراحی با کارش آمیخته شده و آنرا راهی دیگر برای کسب پتانسیل ایده‌هایی بر می‌شمارد که او را مجذوب می‌کنند. میزهای طراحی شده توسط وی از پویاترین طرح‌های مبلمان هستند. تعداد قابل ملاحظه‌ای از اسکیس‌ها، نمونه‌های اولیه و میزهای ساخته شده وی بر پایه پیکر انسانی است که زانوها، بازوان و یا سر، شیشه‌ای را در بالا تحمل می‌کنند. این ترسیمات در واقع مجسمه‌هایی هستند که با سطح صافی که بر روی آنها قرار گرفته تغییر شکل عملکردی یافته‌اند، به گونه‌ای که به جزئی اصلی از کل فرم تبدیل شده‌اند. طرح‌ها و مجسمه‌های او را می‌بایست به عنوان کارهایی هنری در اصالت خودش نگریست. در عین حال، در اولین گام‌ها از پروسه خلاقیت کالاتراوا، آنها یک لابراتوار یا فضایی برای رشد و جهت‌گیری کانسپت‌ها شکل می‌دهند، تا وسیله‌ای شود برای روح بخشیدن به افکار و تجزیه و ترکیب فرم‌ها. این لابراتوار مخزنی را از ایده‌های گوناگون فراهم می‌آورد که از گفتگوی با طبیعت و با فرم‌های آشکار در تاریخ هنر و معماری ناشی می‌شود.