ازدحام های ترافیکی خوب و بد

بحث های زیادی در محافل برنامه ریزی شهری (مثل بلاگ های سایت Planetizen) در مورد نحوه اندازه گیری ازدحام ترافیکی وجود دارد. معیاری که بیش از همه استناد شده، معیار ثبت تحرکات شهری موسسه حمل و نقل تکزاس است که سرعت های عبور و مرور اتوموبیل را با سرعت "جریان آزاد" (یعنی، سرعت اتوموبیل در غیاب ترافیک زیاد) مقایسه می کند. با این تعریف، جاده ای را متراکم می گویند که مردم در جائیکه می توانند 50 مایل بر ساعت برانند، با سرعت 40 مایل بر ساعت رانندگی کنند.

اما همیشه ازدحام مضر نیست. برای مثال، فرض کنید مردم در یک جاده دوخطه ای که باید با سرعت 40 مایل بر ساعت برانند با سرعت 20 مایل بر ساعت در حرکتند. در چنین موقعیتی، ممکن است اندکی تاخیر برای رانندگان بوجود آید اما همه رانندگان نسبتا بطور مساوی حرکت می کنند. در واقع سرعت پائین تر به طرق مختلف به نفع جامعه است. سرعت پائین به معنای اینست که احتمال اینکه تصادفات (بین ماشین ها و بین ماشین و عابرین پیاده) منجر به مرگ یا جراحات جدی شود کمتر است. برای عابری که با ماشین با سرعت 40 مایل بر ساعت تصادف می کند 80% بیشتر احتمال مرگ وجود دارد، در حالیکه برای شخصی که با یک اتوموبیل با سرعت 20 مایل بر ساعت برخورد میکند 5% احتمال مرگ وجود دارد. به طریق مشابه، خیابان هائی که برای سرعت ترافیکی پائین تر طراحی می شوند برای رانندگان هم کم خطرترند، چون در شرایط مساوی برای اتوموبیلی که با یک شی با سرعت بالا برخورد می کند خطرناک تر از برخورد با یک شی با سرعت پائین است. بعلاوه، رانندگان تا حد خیلی کمی از رانندگی با سرعت کم در یک خیابان کم عرضی که بخشی از منطقه شهری است اذیت می شوند چرا که در این مناطق براحتی می توان با تغییر خیابان از ترافیک پرهیز کرد.

در مقابل، یک ترافیک متداول سپر به سپری در یک بزرگراه بین ایالتی را متصور شوید. این نوع از ازدحام به دو دلیل برای رانندگان اذیت کننده تر است. اول اینکه رانندگان هیچ جاده جایگزینی ندارند و بنابراین احساس استیصال می کنند. دوم، ترافیک "ایست و حرکت" غیرقابل پیش بینی تر از ترافیک آرام و روان است؛ اگر در اتوبان I-75 با سرعت 5 مایل بر ساعت در حرکت باشم، هرگز متوجه نمی شوم که چه زمانی خواهم رسید. نهایتا، ازدحام در بزرگراه فاقد مزیت ترافیک در یک خیابان کم عرض است بدلیل اینکه عموما عابر پیاده ای در بزرگراه های بین ایالتی وجود ندارد، راندن با سرعت کم فایده ای هم برای عابرین پیاده نخواهد داشت. حتی در یک خیابان اصلی با کنارگذر، توده ترافیکی مزیت ایمنی کمی دارد زیرا که سرعت ماشین ها می تواند به سرعت از 5 تا 50 مایل بر ساعت برگردد.
بطور خلاصه، ازدحام "ایست و حرکت" در بزرگراه بین ایالتی بدترین شکل ازدحام است، سرعت کم در نواحی شهری در حقیقت به نفع جامعه است. پس برای اندازه گیری مناسب ازدحام، باید به گذشته تمرکز کنیم.
پانویس: بجز انتقاد از نحوه محاسبه ازدحام، آیا هیچ کدام از این موارد کاربردی برای سیاست گذاران دولتی دارد؟ به نظر می رسد ایده های من نافی عقیده غالبی است که ازدحام را دلیلی برای تبدیل خیابان های محلی به جاده های سریع السیر می داند.
مایکل لوین استادیار Touro Law Center لانگ ایلند

ترجمه شده توسط تیم خبری 808 

منبع:+