سیستم‌های کنترلی از جمله سیستم‌های مدرن طراحی سازه‌ها است که امروزه کاربرد زیادی در صنعت ساختمان پیدا کرده است. این سیستم‌ها با الحاق یک جزء مکانیکی به سازه باعث کاهش در پاسخ سازه‌ها در هنگام اعمال نیروهای دینامیکی به سازه می‌شوند. یکی از این سیستم‌های کنترل، استفاده از میراگر و جرم تنظیم‌شونده (TMD) است. این سیستم یکی از قدیمی‌ترین سیستم‌های الحاق است و در عین حال کاربردهای فراوانی در علوم مکانیک، هوافضا و عمران را به دنبال داشته است. این سیستم از یک جرم، کمک فنر و فنر تشکیل شده است، به طوری‌که جرم مذکور توسط یک کمک فنر و یک فنر به یکی از درجات آزادی سازه تحت کنترل متصل می‌شود که در نهایت باعث کاهش پاسخ سازه می‌شود.

این سیستم‌ها در سازمان‌های مختلف جهت کنترل ارتعاشات باد و زلزله به کار برده شده‌اند. به دلیل ساختار این سیستم و اینکه تغییراتی روی پارامترهای سیستم در حین اعمال نیروی طبیعی صورت نمی‌گیرد و همچنین به دلیل عدم وجود نیروی خارجی فعال جهت کنترل در سیستم، این سیستم جزء کنترل‌های غیرفعال محسوب می‌شود. به منظور فعال کردن این سیستم با بالا بردن کارایی آن به این سیستم یک نیروی فعال خارجی اضافه می‌شود که در هنگام وجود نیروی دینامیکی طبیعی در هر لحظه برآورد شده و به جرم تنظیم‌شونده اعمال می‌شود. این سیستم یکی از سیستم‌های کاربردی در صنعت ساخت و ساز است و امروزه تعدای از ساختمان‌های بلند توسط همین سیستم کنترل می‌شوند.

تحقیقات وسیعی در این خصوص که چگونه در هر لحظه مقدار نیروی فعال بدست آورده می‌شود، صورت گرفته است. سیستم TMD اولین بار توسط فرام در ۱۹۰۹ به عنوان سیستم جذب‌کننده انرژی مطرح شد و بعد توسط محققان زیادی مورد بحث و بررسی قرار گرفت و نمودارهای طراحی زیادی برای الحاق این سیستم به یک سیستم یک درجه آزادی بدست آمد. پس از آن در سال ۱۹۷۰ مفاهیم کنترل فعال توسط یاو وارد مباحث مهندسی عمران شد.

منبع: بهینه کنترل فعال سازه با رویکرد کلاسیک و هوش مصنوعی، جواد پالیزوان زند، علی روشنی