جوشکاری عبارت است از اتصال و یکپارچه کردن قطعات فلزی به یکدیگر به کمک حرارت با استفاده از فشار یا مواد پرکننده اضافی یا بدون آن.

اغلب سازه‌ها از اعضای مختلفی تشکیل شده‌اند که با روش‌های گوناگونی به یکدیگر متصل می‌شوند. روش‌های گوناگون اتصال را می‌توان به روش‌های مکانیکی از قبیل پیچ ، پرچ و میخ، روش‌های شیمیایی نظیر چسب‌های معدنی و آلی و روش‌های متالوزیکی مانند جوشکاری و لحیم کاری طبقه‌بندی نمود.

اتصال اعضای یک سازه به کمک حرارت و ذوب شدن موضعی و یکپارچه شدن آن‌ها با و یا بدون فلز جوش را جوشکاری می‌نامند.

اتصال جوشی خوب و ایده‌آل به اتصالی اطلاق می شود که در آن، خواص مکانیکی مصالح اولیه تحت تاثیر حرارت و ذوب شدن تغییری نکند.

امروزه پیشرفت های زیادی در روش‌های جوشکاری حاصل شده، به نحوی که جوش دادن انواع فولاد‌های ساختمانی، فولاد‌های آلیاژی، ورق‌های نازک و ضخیم و حتی جوشکاری در زیر آب برای سازه‌های دریایی ممکن شده است.

اتصالات جوشی برای برقراری اتصال، قطعات فلز پایه در حالات مختلفی کنار هم به کار می‌رود. انواع اتصالات جوشی به قرار زیل است:

• اتصال لب به لب
• اتصال پوششی (رویهم)
• اتصال سپری
• اتصال گونیا
• اتصال پیشانی

انواع جوش

• جوش شیاری
• جوش گوشه
• جوش کام
• جوش انگشتانه

جوش گوشه بیشترین کاربرد را در ساختمان دارد. اغلب اتصالات شامل اتصالات نبشی‌ها، مهاربندها، ورق های مهاربندی توسط جوش گوشه انجام می‌شود.

از جوش شیاری برای یکسره کردن ورق‌ها برای ساخت تیرورق ها و ستون‌های ورقی و همچنین در اتصالات صلب تیر به ستون برای اتصال ورق‌های زیر سری و روسری به ستون استفاده می‌شود.

منبع: طراحی سازه های فولادی به روش حالات حدی و مقاومت مجاز- نویسندگان: دکتر مجتبی ازهری، دکتر سید رسول میر قادری