بر مبنای تعریف ارائه شده در ACI 116 افزودنی به موادی و ترکیباتی گفته می‌شود که علاوه بر سیمان، آب و مصالح سنگی و الیاف به بتن، ملات و یا دوغاب برای تامین خواص معین و مشخص به منظور مصارف مختلف اضافه می‌شود.
سابقه استفاده از مواد افزودنی در ساخت و ساز بسیار طولانی است. معروف است که رومیان از چربی‌های حیوانی، شیر و خون برای بهبود مشخصات مصالح ساختمانی خود استفاده کرده‌اند. برای مثال، خون به دلیل دارا بودن هموگولوبین می‌توانست به نوعی تولید حباب‌های هوا کند و سبب افزایش دوام مصالح ساختمانی شود.
مواد افزودنی در بتن به دو دسته معدنی و شیمیایی قابل تقسیم است.

• مواد افزودنی معدنی نظیر پوزولان‌های طبیعی شامل زئولیت، تراس، و یا پوزولان‌های مصنوعی مانند خاکستر بادی، دوده سیلیس و .غیره است که جایگزین بخشی از سیمان می‌شود و با استفاده از آن می‌توان مصرف سیمان را تا ۳۰ درصد کاهش داد.
• مواد افزودنی شیمیایی برخلاف نوع معدنی آن جایگزین سیمان نمی‌شوند و مصرف آن حسب مورد از چند دهم درصد سیمان تا ۲ الی ۳ درصد وزن سیمان توصیه می‌شود.

در کشورهای پیشرفته، ۸۰ تا ۹۰ درصد بتن‌های تولیدی حاوی مواد افزودنی شیمیایی است که در ایران، اگر چه آمار منتشر شده‌ای در این زمینه وجود ندارد اما به طور قطع در کمتر از ۵ درصد بتن‌های تولیدی از مواد شیمیایی استفاده می‌شود.
مواد شیمیایی دارای انواع مختلفی چون؛ افزودنی‌های کاهنده آب، فوق‌روان کنندها، کند‌گیرکننده، تندگیر‌کننده، حباب‌ساز، قوام‌آور، افزودنی‌های آب‌بند، گازساز، کاهش‌دهنده خوردگی، کاهنده جمع‌شدگی، عمل آوری، بتن پاشش و ... است.

+ منبع: کتاب «دانش، فناوری و کاربردها؛ افزودنی‌های شیمیایی بتن»، تالیف: دکتر محمد شکرچی‌زاده و همکاران