کانون زمین‌لرزه یا کانون ژرفی نقطه‌ایست که در آن انرژی کرنشی انباشته‌شده در سنگ نخستین‌بار آزاد شده و گسل آغاز به گسیختگی می‌کند. این رویداد در ژرفای زیر مرکز سطحی زمین‌لرزه رخ می‌دهد.

ژرفای زمین‌لرزه را می‌توان با کمک سنجش‌های پدیدهٔ امواج لرزه‌ای اندازه‌گیری‌ نمود. همچون تمامی پدیده‌های وابسته به امواج در فیزیک، این محاسبات نیز دارای خطایی‌است که با بالارفتن طول موج افزایش می‌یابد، لذا تعیین ژرفای زمین‌لرزهٔ خاستگاه این امواج با طول‌موج بلند (فرکانس کوتاه) بسی دشوار است. زمین‌لرزه‌های خیلی شدید بخش بزرگی از رهاسازی انرژی‌شان را با انتشار امواج لرزه‌ای با طول موج‌های خیلی بالا محقق می‌کنند و بنابراین زلزله قوی‌تر با آزادسازی انرژی از تودهٔ سنگی بزرگ‌تری سروکار دارد.

 برای تعیین محل کانون زلزله حداقل به چهار ایستگاه لرزه‌نگاری مختلف نیاز می‌باشد. به همین دلیل بجای یک ایستگاه لرزه‌نگاری، خط لرزه‌نگاری ایجاد می‌کنند تا بتواند مشخصات دقیق‌تر و بیشتری از زلزله را تعیین کنند، مانند خط لرزه نگاری تهران که تحت سر پرستی موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران قرار دارد.

امروزه با تسهیلاتی که مخابرات پدید آورده است و با استفاده از امکانات یارانه‌ای، مراکز متعددی در سطح جهان هستند که اطلاعات دریافتی از ایستگاه‌های لرزه‌نگاری را بلافاصله پس از وقوع هر زلزله به یارانه داده و با استفاده از نرم افزار‌هایی که بر اساس کمینه ساختن خطاها نوشته شده‌اند مرکز زلزله را تعیین می‌کنند.

منبع: مهندسی زلزله- مولف: حسن مقدم