«ویلیام لمسوریر» در ۱۳ سپتامبر سال ۱۸۲۹ در پنتیاک میشیگان متولد شد و به مدرسه فارغ‌التحصیلی دانشگاه هاروارد رفت و سپس مدرک دکتری را از موسسه فناوری ماساچوست در سال ۱۹۵۳ به دست آورد. او موسس و رئیس مشاوران لمسوریر بود. در سال ۱۹۶۸، وی مدال صنایع متحد AIA را دریافت کرد و عضو افتخاری موسسه معماری آمریکا در سال ۱۹۸۸ و به عنوان عضو افتخاری انجمن مهندسین عمران آمریکا (ASCE) در سال ۱۹۸۹ انتخاب شد. در سال ۲۰۰۴ او به عنوان عضو افتخاری «چی اپسیلون» (Chi Epsilon)، انجمن ملی مهندسی عمران شد.

«ویلیام لمسوریر» مشاور سازه برای معماری سازه «استابین بزرگ» در سال ۱۹۷۰ بود. در سال ۱۹۷۰، لمسوریر به عنوان مهندس سازه برای مرکز «سی تی کراپ استابین» (Citicrop) در شهر نیویورک خدمت کرد. سازه سی تی کراپ در زمان ساختش، هفتمین سازه بلند جهان بود. این سازه اولین سازه در آن اندازه بود که دارای یک میراگر جرمی تنظیم‌شده، یک دستگاه مقاوم در برابر نوسان ناشی از باد بود.

در ماه ژوئن سال ۱۹۷۸، لمسوریر یک تماس تلفنی از یک دانشجوی مهندسی دریافت کرد که در حال نوشتن مقاله‌ای در مورد ساختمان سی تی کراپ بود. استاد این دانشجو گفته بود که ستون‌های ساختمان در جای نادرستی قرار داده شده‌اند. لمسوریر توضیح داد که کلیسایی در گوشه شمال غربی محل ساخت سازه وجود داشت که آنها مجبور بودند که در اطراف آن سازه را بسازند. بنابراین، ستون‌ها در سازه سی تی کراپ به جای گوشه در مرکز سازه قرار گرفته است. لمسوریر همچنین توضیح داد که ستون‌ها در بهترین مکان برای مقاومت در برابر بارها قرار گرفته بودند و او در ابتدای پروژه نتوانسته بود آن را در نظر بگیرد و همین موضوع ساختمان را در برابر ضربه باد آسیب‌پذیر کرده بود.

لمسوریر با یک مسئله دشوار و پیچیده مواجه شد که در آن او باید به گروه بزرگی از افراد برای نقص سازه هشدار می‌داد و از همکاری آنها در تعمیر این نقص استفاده می‌کرد، قبل از اینکه طوفان باعث تخریب ساختمان شود.

تماس تلفنی باعث شد که لمسوریر به این موضوع فکر کند که در کلاس مهندسی سازه در دانشگاه هاروارد در مورد بار باد تدریس کند. با اینکه دستورالعمل ساختمان نیویورک تنها به طراحی بار باد در جهت عمودی نیاز داشت، اما لمسوریر از روی کنجکاوی تصمیم گرفت تا بار باد را در حالت ۴۵ درجه نیز برای ساختمان خود محاسبه کند. او از کشف این موضوع که باد در بعضی مناطق کرنش را تا ۴۰ درصد افزایش می‌دهد، بسیار شوکه شد. وی همچنین فهمیده بود که شرکت ساخت و ساز از پیچ به جای جوش در اتصالات سازه استفاده کرده است. چون پیچ و مهره ارزان‌تر است اما پیچ به اندازه جوش قوی نیست و این موضوع نیز او را نگران کرده بود. این موضوع زمانی بدتر می‌شد که برای تصمیم‌گیری روی فاصله پیچ‌ها، تنها بارهای عمودی در محاسبات در نظر گرفته شده بود و نه شدت بار باد از چهار جهت.

بنابراین، لمسوریر به انتاریو رفت تا پیش‌بینی‌هایش را در یک تونل باد مورد آزمایش قرار دهد. او نه تنها فهمید که پیش‌بینی تئوری او درست بوده است، بلکه فهمید که بارهای واقعی باد می‌توانند قوی‌تر باشند و ساختمان در یک طوفان ۱۶ ساله سقوط خواهد کرد. به این معنی که ساختمان در طول یک سال، ۱/۱۶ احتمال واژگونی داشت. میراگر این احتمال را به پنجاه و پنج سال کاهش می‌داد، لمسوریر تصمیم گرفت که به نیویورک برود و مشکل را برای مدیران «سی تی کراپ» توضیح دهد. در عرض چند ساعت، ژنراتورها و پشتیبانی فنی تمام‌وقت برای میراگر جرمی برای سازه مهیا شد.

مهندسان «سی تی کراپ» در یک بیانیه مطبوعاتی اعلام کردند:

هیچ خطری وجود ندارد اما مهندسین پیشنهاد داده‌اند که بهتر است بعضی از اتصالات در سیستم از طریق جوشکاری، تقویت شوند. 

نیویورک تایمز در آن روز، پیامی برای لمسوریر گذاشت. او تصمیم گرفت که جواب تماس را بدهد اما تایمز و روزنامه‌های دیگر بدون اطلاع عموم از ناپایداری سازه ساختمان، اعتصاب کرده بودند.

جوشکاران در آگوست کار خود را برای تقویت مفاصل آغازکردند. آنها برای حفاظت از ساکنان از دود سوزاننده، شب‌ها کار می‌کردند. جوشکاران در صبح زود در تاریخ ۱ سپتامبر کار خود را تمام نکرده بودند، زمانی که طوفان الا (Ella) از «کیپ هاتراس» دیده می‌شد و به سمت شهر نیویورک در حرکت بود. خوشبختانه، سی تی کراپ مجبور نبود که طرح تخلیه خود را آغاز کند، زیرا طوفان از شهر خارج شد. چند هفته قبل از انتشار روزنامه‌های شهر، تمام مفاصل تا ماه اکتبر، تقویت شدند. حتی بدون میراگر، حالا ساختمان قادر به مقاومت در برابر باد از یک طوفان با دوره بازگشت ۷۰۰ سال بود.

«ویلیام لمسوریر» در سال ۲۰۰۷ چشم از جهان فروبست. از زمان تأسیس ساختمان CitiCorp در سال ۱۹۷۸ تا زمان مرگ او، وی از تجربه خود در مورد ساختمان CitiCorp برای آموزش اخلاق مهندسی به دیگر مهندسین استفاده کرد. لمسوریر همواره در دوره‌های مهندسی سازه خود در دانشگاه هاروارد به داستانش به عنوان مثالی از اهمیت پذیرش اشتباهات و اصلاح آنها اشاره می‌کرد.
به افتخار این کار بزرگ، تاریخ تولد وی (۱۳ سپتامبر سال ۱۸۲۹)، روز اخلاق مهندسی نامگذاری شد.

منبع: Wikipedia،wikibooks،OEC

تهیه‌کننده و مترجم: محبوبه پوریوسفی