استخرهای شنای باغ: جای مناسب برای استخر باغ باید در برابر باد حفاظ داشته باشد و از آشپزخانه و اتاق نشیمن دیده شود (تا امکان نظارت بر کودکان مهیا باشد). نباید درخت برگ‌ریز یا بوته‌ای در نزدیکی استخر وجود داشته باشد و در اطراف استخر باید مسیر قدم زدن وجود داشته باشد تا از افتادن علف و غیره در آب جلوگیری شود. عرض و طول استخر نباید کمتر از ۲/۲۵ متر باشد و بر اساس خط طول حرکت شنا ۱/۵ متر به علاوه طول بدن باشد.

عمق استاندارد آب معمولا بر اساس میانگین ارتفاع آب تا زیر چانه افراد بزرگسال است. به خاطر هزینه و سیستم گردش آب باید شکل استخر تا حد ممکن ساده باشد. سطح سیل‌بندی شده روی یک ساختار نگهدارنده از جنس آجر، بتن، فولاد (مخصوصا برای استخرهای روی زمین) و یا از جنس خاک استفاده می‌شود. استخرهای پلی‌استری معمولا قابلیت اتکای مستقل ندارند بنابراین یک لایه بتنی شیب‌دار مورد نیاز است. استخرهای بتن پاشی شده یا بتن ریختگی باید آب‌بندی شوند.

سطح استخر معمولا از جنس کاشی‌های سرامیکی، یا موزائیک شیشه‌ای است با این وجود گاه این سطوح را رنگ می‌زنند (رزین کلرین، رنگ‌های سیمانی). باید آب استخر را تمیز نگاه داشت و معمولا این کار را فیلترها و سیستم‌های گردش آب انجام می‌دهند. این عمل با یک سیستم تمیزکننده سطح که از یک کفه‌گیر یا مجرا استفاده می‌کند بهتر انجام می‌شود. با افزودن یک سیستم تنظیم‌شده جریان آب مخالف، یا گرمایش جریان سرتاسری می‌توان بدون هزینه‌های مازاد، فضای شنا را افزایش داد.

فاکتورهای دیگری که باید در نظر گرفته شوند موارد ایمنی کودک و ممانعت از یخ‌زدگی آب می‌باشند.

استخرهای شنای سرپوشیده: جو، فاکتور مهمی برای لذت بردن از استخرهای سرپوشیده است بنابراین باید استخرها با نور طبیعی به اندازه کافی روشن شوند. جای مناسب برای استخر، در پشت خانه است تا مشرف بر باغ باشد.

اگر پانل‌های دیوار و یا سقف، کشویی و یا قابل جابجایی باشند می‌توان هنگامی‌ که هوا مساعد است احساس خوب بودن در استخر در هوای آزاد را فراهم نمود. اگرچه این امر، مطلوب است اما مشکلاتی هم در رابطه با پل‌های حرارتی به بار می‌آورد.

دسترسی به استخر می‌تواند از اتاق نشیمن باشد و یا از اتاق خواب صاحب‌خانه (که موجب می شود برای دوش گرفتن و عوض کردن لباس از حمام استفاده کرد) و باید دارای یک مسیر پیاده‌روی هم باشد تا عفونتی پیش نیاید.

شرایط استاندارد برای استخرهای سرپوشیده این موارد می باشند: آب ۲۷-۲۶ درجه سانتی گراد، ۳۰-۳۱ درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی ۶۰-۷۰٪ ؛ حداکثر سرعت گردش هوا ۰/۲۵m/s.

مهم‌ترین مشکل استخرهای سرپوشیده، کنترل رطوبت است. اتلاف تبخیر درصورتی به صفر می‌رسد که استخر راکد باشد و لایه اشباع تبخیر آب درست بالای سطح استخر ایجاد شود. بنابراین نباید جریان هوای سیستم تهویه، سکون آب را بر هم بزند. از بین بردن رطوبت از فضای استخر به واسطه سیستم تهویه بسیار پرهزینه اما ضروری است. اگر رطوبت هوا بالای ۷۰ باشد هر پل کوچک حرارتی می‌تواند ظرف مدت کوتاهی موجب آسیب ساختاری شود. تجهیزات تهویه ممکن است شامل سیستم هوای تازه یا سیستم هوای مختلط باشد که مجراهایی در سقف و کف اتاق دارند و یا ممکن است شامل جعبه تهویه و مکنده هوا باشد (که جریان هوا پایین نگه داشته می شود تا از حرکت هوا جلوگیری شود).

رایج‌ترین طرح ساختاری ، یک استخر کاملا عایق‌بندی شده در برابر هوا است که پانل‌های دیوارها و بام آن از جنس شیشه می‌باشند. طرحی که کمتر رایج است طرح استخرهای تابستانی است که عایق‌کاری نشده‌اند و همچنین استخرهایی که می توان قطعات آنها را از هم جدا نمود.

مصالحی که مورد استفاده قرار می‌گیرند باید ضد زنگ و ضد فرسایش باشند (فولاد گالوانیزه، آلومینیوم ، پلاستیک، و چوبهای رنگ خورده). در بیشتر موارد، فضای استخر باید دارای دوش و توالت و یک سکو برای حداقل دو صندلی خوابیده باشد. طرح باید برای اتاق دیگ بخار ، ۱۰ متر مربع جا داشته باشد.

وقتی عرض مسیر قدم زدن را محاسبه می کنید سطح دیوار و فضای احتمالی پاشیده شدن آب را هم در نظر بگیرید. لازم است دور استخر، یک گذر زیرزمینی قابل دسترس وجود داشته باشد تا لوله‌کشی و مجراهای تهویه در آنجا قرار گیرند و همچنین امکان بررسی نشت آب وجود داشته باشد. اگر فضای کافی وجود دارد طرح باید شامل یک فضای تمرین ژیمناستیک، سونا، حوضچه گردش آب گرم، اتاق آفتاب و یک بار باشد.

منبع: نویفرت ۲۰۱۴