اصطلاح فرودگاه نه تنها می‌تواند شامل فرودگاه‌های غیرنظامی باشد بلکه شامل فرودگاه‌هایی است که ممکن است دارای تعدادی ساختمان و یا بدون ساختمان باشند. آنها ممکن است شامل فرودگاه‌های عمومی (یعنی فرودگاه‌هایی که برای هر پرواز هوایی برای مسافران قابل دسترس است) و فرودگاه‌های خصوصی (مثل پایانه‌ها، شرکت‌های فرودگاهی، کلوپ‌های هوایی و فرودگاه مختص نیروی هوایی) باشند.

انتخاب موقعیت و محل فرودگاه به شرایط زمین‌شناختی، هواسنجی، نقشه‌نگاری و همچنین موقعیت ساختمان‌های اطراف بستگی دارد. باید زمینی که برای بلند شدن و فرود هواپیما (باند فرودگاه)، مسیرهای عبور تاکسی، ساختمان پایانه، ناحیه نگهداری و ذخیره سوخت در نظر گرفته می‌شود، مناسب باشد و امکان ساخت و گسترش آن در آینده وجود داشته باشد. عامل مهم دیگر مجاورت و نزدیکی به شبکه‌های فرودگاهی موجود است.

نواحی کارکردی زیر ظرفیت یک فرودگاه را مشخص می‌کند:

• باندهای مخصوص بلند شدن هواپیما و فرود هواپیما (حرکت احتمالی هواپیما در هر واحد زمانی)
• مسیرهای تاکسی و تعداد مدخل‌هایی که مسافران از طریق آن وارد شده و یا عازم می‌شوند.
• ساختمان‌های پایانه مسافربری (حرکت‌های احتمالی مسافران، چمدان‌ها و باربری به ازای هر واحد زمانی)

ظرفیت سیستم های کنترل کننده بدین صورت مشخص می شود:

• سیستم‌های ریلی و جاده‌ها و مسیرهای مربوط به آن شامل ایجاد پارکینگ‌ها و ظرفیت مسیرها
• مدخل‌های ورودی کنترل چمدان‌ها و مسافران (تعداد شمارنده‌ها و ظرفیت حمل‌کننده‌ها و سیستم‌های حمل و نقل)
• کنترل پاسپورت، کنترل امنیتی، کنترل‌های اولیه هواپیما (اندازه اتاق‌های انتظار، تعداد شمارنده‌ها)

قسمت بارگیری ناحیه‌ای است که باندهای فرودگاه را به قسمت پایانه آن متصل می‌کند و شامل مسیرهای تاکسی، محل‌های مانور و پارک هواپیما، محل‌های شلوغ و ترافیکی و مسیرهای وسایل نقلیه سرویس‌دهنده و همچنین نواحی انبار سازی وسایل نقلیه و تجهیزات آنهاست و باید در ارتباط با پایانه گسترش یابد.

منبع: نویفرت ۲۰۱۴