طراحی سازه‌های مقاوم در مقابل ارتعاشات لرزه‌ای یکی از دغدغه‌های اصلی مهندسین سازه به شمار می‌رود. در روش‌های مرسوم، ساختمان با استفاده از ترکیب سختی، قابلیت شکل‌پذیری، استهلاک انرژی و همچنین اینرسی در برابر نیروهای دینامیکی (نظیر باد، زلزله، ارتعاش ماشین الات، امواج دریا و ...) از خود مقاومت نشان می‌دهد.

مقدار میرایی در این قبیل از سازه‌ها بسیار کم است و از این رو، انرژی مستهلک‌شده در محدوده رفتار الاستیک، تغییر مکان‌های زیادی می‌دهند و به واسطه قابلیت تغییر مکان غیرالاستیک خود پایدار باقی می‌مانند. تغییر مکان‌های غیر الاستیک موجب به وجود آمدن مفاصل پلاستیک به صورت موضعی در نقاطی از سازه می‌شود که خود افزایش شکل‌پذیری و همچنین افزایش استهلاک انرژی لرزه‌ای را در پی دارد. در نتیجه، مقدار زیادی انرژی زلزله به واسطه‌ی تخریب‌های موضعی در سیستم مقاوم جانبی سازه مستهلک می‌شود.
در دو دهه‌ی گذشته تلاش‌های فراوانی به منظور کاربرد سیستم‌های کنترل مدرن در سازه‌های در معرض زلزله انجام شده است.

سیستم‌های کنترل لرزه‌ای به سیستم‌هایی اطلاق می‌شود که با روش‌ها و تکنولوژی‌های نوین از انتقال قسمت عمده ای از انرژی زمین لرزه به سازه‌های اصلی ممانعت می‌کنند.

هدف اصلی به کار گیری سیستم‌های کنترل لرزه‌ای علاوه بر حفظ ایمنی سازه‌ای و اجزای غیر سازه‌ای، افزایش سطح عملکرد بر اساس:

• کاهش نیروی جانبی وارد بر طبقات
• کاهش شتاب وارد بر طبقات
• کاهش جابه جایی نسبی طبقات است.

سه نوع سیستم کنترل لرزه‌ای وجود دارد:

• سیستم‌های فعال: سختی و میرایی متغیر
• سیستم‌های غیر فعال: سختی و میرایی ثابت (به منبع انرژی خارجی برای عمل نیازمند نمی‌باشد و تنها با اعمال نیروی زلزله فعال می‌شوند. مانند جداساز‌های لرزه‌ای، انواع میراگر‌ها، نوسانگر‌های دینامیکی و ...)
• سیستم‌های نیمه‌فعال: ترکیب سیستم‌های فعال و غیر‌فعال

: کاربرد میراگرها در مقاوم‌سازی سازه‌ها، مولفان: دکتر جعفر کیوانی، مهدی رحیمی اصل