هنگامی که حوزه‌ی عمل نقشه‌برداری در سطح محدودی از زمین باشد به نحوی که بتوان از انحنای زمین صرف نظر کرد و آن را مسطح فرض کرد (بدون مواجه شدن با خطای زیادی در نتایج) نقشه‌برداری مسطحاتی کاربرد پیدا می‌کند.

در چنین حوزه‌ای کوتاه‌ترین فاصله‌ی بین دو نقطه زمینی را می‌توان خط مستقیم فرض کرد و یا جمع زوایای یک مثلث را که رئوس آن سه نقطه‌ی زمینی است 180 درجه در نظر گرفت.

به طور کلی اصول و قواعد هندسه مسطحه در این حوزه قابل اجرا است.

 اینکه اصولا تا چه محدوده‌ای می‌توان زمین را مسطح فرض کرد و از قواعد هندسه‌ی مسطحه و مثلثات مسطحه استفاده کرد، بستگی به مقیاس نقشه دارد.

 درعمل هنگامی که اختلاف بین طول قوس و مماس بر آن یعنی خطای ناشی از مسطح فرض کردن زمین پس از تبدیل به مقیاس از دقت ترسیمی یعنی 0.1 یا 0.2 میلیمتر کوچکتر باشد، می‌توان زمین را مسطح فرض کرد و اصول و قواعد نقشه‌برداری مسطحاتی را در مورد آن اجرا کرد.

برای محاسبه‌ی این اختلاف زمین را به شکل کره و شعاع متوسط آن را R فرض می‌کنیم و با توجه به شکل زیر خواهیم داشت:

در صورتی که این تفاضل بعد از تبدیل به مقیاس، 0.1  یا 0.2 میلیمتر کوچکتر باشد، می‌توان از انحنای زمین صرف‌نظر کرد و اصول و قواعد نقشه‌برداری مستوی را در محدوده‌ای که حداکثر طول آن 1 باشد اجرا کرد.

+ منبع: اصول و مبانی نقشه برداری- مولفین: امیر یزدیان، وحید رضاعلی