اتصالات، بارها را از یک عضو به عضو دیگر منتقل می‌دهند: مثل انتقال بار از تیر به ستون، یا از یال خرپا به عضو جان. اتصالات پیوستگی را در یک عضو و یک مجموعه‌ی سازه‌ای فراهم می‌کنند. پیش از پیدایش جوشکاری در صنعت ساختمان، اتصالات با استفاده از پیچ و پرچ ساخته می‌شدند، تا بار از عضوی به عضو دیگر انتقال دهند.

مرحله اصلی و اولیه در طراحی، انتخاب نوع اتصالات و روش انتقال بار است، که باید با مشخصات مربوط به عضو سازه‌ای که قرار است متصل شود، هماهنگ باشد.

پیچ‌ها دارای دو رفتار برشی و کششی هستند.

در رفتار برشی، پیچ‌ها تحت برش و در رفتار کششی تحت کشش قرار می‌گیرند.

در یک اتصال احتمال وقوع هر دو رفتار به تنهایی و یا به طور توام وجود دارد.

انتقال نیرو از عضوی به عضو دیگر توسط اتصال بین ان دو عضو صورت می‌گیرد.

برخی از نمونه‌های اتصال پیچی عبارتند از:

• اتصالات برشی (یک برشه و دو برشه)
• اتصالات برشی برون محور (ترکیب برش و پیچش)
• اتصال کششی
• ترکیب برش و کشش

معیار‌های طراحی اتصال با پیچ عبارتند از: نوع پیچ، نوع اتصال، و روش سوراخکاری

مزایای اتصالات پیچی

• سرعت نصب و مونتاژ بالا
• امکان باز نمودن سازه و استفاده‌ی مجدد
• محدودیت در تامین وسائل و تجهیزات جوشکاری
• عدم نیاز به کارگر ماهر
• بی سر و صدا بودن هنگان نصب و اجرا
• شرایط محیطی کار
• عدم محدودیت در اعضای اتصال
• کم هزینه بودن کارهای نصب و اجرا

معایب

مشکل عمده در اجرای سازه‌های فولادی با اتصالات پیچی در اثر اجرای غلط و نامناسب سوراخ‌ها و عدم رعایت میزان پیش‌تنیدگی لازم در پیچ‌ها و عدم انطباق آن‌ها هنگام اجرا و نصب پدید می‌آید. بنابراین در تعبیه‌ی سوراخ‌ها تعیین و با وسایل اعضا در کارگاه‌های صنایع فلزی، باید به دقت محل ها سوراخ‌ها تعیین و با وسائل و تجهیزات مناسب عمل سوراخ نمودن اعضا صورت گیرد.

+ منبع: طراحی سازه های فولادی به روش حالات حدی و مقاومت مجاز- نویسندگان: دکتر مجتبی ازهری، دکتر سید رسول میر قادری