در دو دهه‌ی گذشته تلاش‌های فراوانی به منظور کاربرد سیستم‌های کنترل مدرن در سازه‌های در معرض زلزله انجام شده است. گروه مهمی از این سیستم‌ها، سیستم‌های کنترل غیر فعال‌اند که بدون نیاز به هیچگونه منبع انرژی خارجی و فقط با استفاده از حرکت سازه، ارتعاشات لرزه‌ای را کاهش می‌دهند.
بعضی از سیستم‌های کنترل غیرفعال با تغییر فرکانس ارتعاشی سازه و با محدود ساختن شتاب انتقالی به سازه مانع نفوذ انرژی زلزله به سازه می‌شوند. در حالی که در نوع دیگر با عنوان میراگرهای انرژی، انرژی زلزله پس از ورود به سازه جذب می‌شود. ایده استفاده از میراگر‌های انرژی در سازه به منظور کنترل ارتعاشات لرزه‌ای در سال ۱۹۷۲ با مطالعات تحلیل و آزمایشگاهی آقای کلی و همکارانش مطرح شد.

امروزه، انواع مختلفی از میراگرهای انرژی وجود دارند که معروف‌ترین آن‌ها عبارتند از: میراگرهای تسلیم فلزی، میراگرهای اصطکاکی، میراگرهای ویسکو الاستیک و میراگرهای سیال ویسکوز.

اگرچه شیوه‌های مدرن به مهندسان سازه آزادی بیشتری در طراحی می‌دهد، اما همچنان پرسش‌های زیادی در ارتباط با محدودیت‌های اجرایی، دوام، اندازه و چیدمان این میراگرها در سازه وجود دراد. بر این اساس، تاثیر میراگرها بر رفتار لرزه‌ای یک سازه، تابعی از چند پارامتر همچون تعداد میراگرها، محل آن‌ها در سازه و مشخصات فیزیکی میراگر است.

+ منبع: کاربرد میراگرها در مقاوم‌سازی سازه‌ها، مولفان: دکتر جعفر کیوانی، مهدی رحیمی اصل