افزودنی‌های فوق‌روان کننده قادر هستند تا مقدار آب اختلاط را بیش از ۱۲ درصد و برخی از انواع آن‌ها حتی تا بیش از ۳۰ درصد کاهش دهند.

مهمترین کاربردهای این افزودنی‌ها در تولید بتن‌های با کارایی معمولی و نسبت آب به سیمان کم (حتی کمتر از ۰.۳)، تولید بتن‌های روان و خود تراکم در نسبت آب به سیمانی برابر یا کمتر از بتن از بتن‌های معمولی و توانایی همزمان در افزایش کارایی و کاهش نسبت آب به سیمان است.

از مهمترین موارد مصرف این افزودنی‌ها در ساخت قطعات پیش‌ساخته و بتن پیش‌تنیده بوده و در بتن‌ریزی قطعات با عمق زیاد بسیار سودمند می‌باشند.

از مشکلات این افزودنی‌ها در گذشته افت اسلامپ زیاد بتن‌های حاوی این ترکیبات بود. با معرفی ترکیبات با پایه پلیکربوکسیلات این مشکل برطرف شده و امکان اضافه کردن افزودنی فوق‌روان‌کننده به مخلوط بتنی در محل تولید بتن به وجود آمده است. در گذشته به دلیل افت اسلامپ شدید این افزودنی‌ها در پای کار و پیش از بتن‌ریزی به مخلوط بتن افزوده می‌شد. استفاده از افزودنی‌های فوق روان‌کننده در بتن‌هایی که طرح اختلاط مناسبی ندارند می‌تواند موجب بروز آب انداختگی گردد.

همچنین استفاده بیش از اندازه از این افزودنی ها آب انداختکی بتن را به همراه خواهد داشت. با وجود اینکه استفاده از این افزودنی‌ها موجب افزایش ضریب فاصله در سیستم توزیع حفرات بتن می‌شود، مقاومت در برابر پدیده وذوب و یخ را افزایش می‌دهد. در صورت مشاهده افت اسلامپ و از دست رفتن کارایی بتن، می‌توان با استفاده از این افزودنی‌ها ، کارایی بازیابی کرده و بدون اضافه کردن آب اضافه، روانی بتن را مجددا تامین نمود.

+ منبع: دانش، فناوری و کاربردهای افزودنی های شیمیایی بتن، نویسندگان: محمد شکرچی زاده، نیکلاس علی لیبر، سولماز دهقان مروستی و علی پور ضرابی