دو حالت در اعضای پس‌تنیده از نظر پیوستگی کابل پیش‌تنیدگی با بتن امکان‌پذیر است.

حالت اول که متداول‌ترین نیز است، داخل غلاف دوغاب سیمان تزریق می‌شود و در نتیجه پیوستگی کامل کابل پیش‌تنیدگی و عضو بتنی حاصل می‌گردد. این حالت را کابل پیوسته (‌bonded) می‌نامند. در این حالت نیروی پیش‌تنیدگی از طریق تنش‌های پیوستگی بین بتن و کابل پیش‌تنیدگی به عضو بتنی منتقل می‌شود.

در حالت دیگر، داخل غلاف دوغاب تزریق نمی‌شود و در نتیجه نیروی پیش‌تنیدگی فقط از طریق گیره‌های انتهایی به عضو بتنی منتقل می‌شود. این حالت را کابل فاقد پیوستگی (‌unbounded) می‌نامند. در این حالت لازم است به نکاتی از قبیل مشخصات غلاف کابل پیش‌تنیدگی، دوغاب تزریقی و حفاظت کابل فاقد پیوستگی در برابر خوردگی فولاد توجه شود که در زیر توضیح داده شده است.

کابل‌های فاقد پیوستگی: کابل‌های فاقد پیوستگی باید در برابر خوردگی فولاد محافظت شوند.

فولاد پیش‌تنیدگی کابل فاقد پیوستگی باید دارای روکش باشد و اطراف آن با مواد مناسب جهت جلوگیری از خوردگی فولاد پر شود.

غلاف باید دارای قابلیت آبندی بوده و در طول کابل یکپارچه باشد.

در محیط‌های خورنده، غلاف باید به مهار‌هایی در طول عضو جهت کمک به آب‌بندی آن متصل شود.

کابل‌های پیوسته: غلاف کابل پیوسته باید از قابلیت جلوگیری از نفوذ دوغاب به خارج بر خوردار باشد و با بتن، فولاد پیش‌تنیدگی، دوغاب ضدخوردگی واکنش شیمیایی نداشته باشد. قطر داخلی غلاف کابل پیوسته تک‌سیمی، تک‌رشته یا تک میلگرد باید حداقل ۶ میلی‌متر بزرگتر از قطر کابل پیش‌تنیدگی باشد. مساحت داخلی غلاف کابل پیوسته چند سیمی، چند رشته یا چند میلگرد باید حداقل دو برابر سطح مقطع کابل پیش‌تنیدگی باشد. قطر بزرگتر غلاف به جهت ایجاد فضای لازم برای تزریق دوغاب و پیوسته کردن کابل پیش‌تنیدگی است.

+ منبع: بتن پیش تنیده، مولف: دکتر حبیب الله اکبر