یكی از حساس‌ترین تصمیماتی كه طراح سازه بایست مدنظر قرار دهد، انتخاب نوع مصالح مصرفی در سازه می‌باشد.این تصمیم در بسیاری از اوقات تابع نوع سازه، مسایل مالی و همچنین تجربه و مهارت طراح است.

هدف اصلی دنبال شده در طراحی بدست آوردن سازه‌ای اقتصادی و در عین حال با عملكرد مطلوب می‌‌باشد.

بتن و فولاد مصالحی هستند كه به صورت گسترده در ساخت و سازه‌ها مورد استفاده قرارمی‌گیرد. مزایای هردو مصالح امروزه به خوبی شناخته شده است. بتن مصالحی با سختی بالا، ارزان قیمت (نسبت به سایر مصالح‌) و مقاومت قابل توجه در برابر آتش‌سوزی و ضمنا فولاد مصالحی با شكل پذیری و مقاومت بالا و وزن كم است. با این وجود استفاده از فولاد تنها در ساختن ستون‌ها بخصوص در سازه‌های بلند، غیر اقتصادی می‌باشد. همچنین استفاده از تیر‌های فولادی مدفون در بتن با حداقل پوشش تا مدت‌ها به عنوان یک تیر مرکب مدت ها مورد توجه مهندسین به علت ظرفیت باربری بالای آن نسبت به تیر فولادی یا دال بتنی ساده، بوده است.
امروزه سیستم‌های مركب به صورت موفقیت آمیزی در ستون‌ها، تیرها و دال‌های با دهانه‌های متوسط و بزرگ در ساختمان‌ها و همچنین در پایه و تیرهای پل‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. استفاده از تیرها و ستون‌های مركب بعلت همكاری توام بتن و فولاد در بسیاری از سیستم‌های سازه‌ای در سرتاسر جهان در حال افزایش است. ستون‌های مركب نه تنها مزایای بسیاری در ساخت (بخصوص سرعت و اقتصاد) دارند بلكه باعث بهبود قابل توجهی در خواص مكانیكی اعضای سازه‌ای درمقایسه با اعضای بتن مسلح و فولادی تنها می‌شوند.
برای مثال، سازه‌های بلند با ستونهای فولادی معمولا دارای تغییر شكل‌های جانبی نسبتا بزرگ بوده و درمقابل آتش‌سوزی مقاومت پایینی دارند. همچنین، استفاده از بتن تنها در ستون‌های ساختمان‌های بلند، در طبقات پائین فضای بیشتری را اشغال نموده ودارای وزن نسبتا بیشتری است وبه علت تردو شكننده بودن بتن، سازه حاصل دارای شكل‌پذیری كمتری بوده و در بارهای لرزه‌ای افت مقاومت در سازه بوجود خواهد آمد. تركیب هوشمندانه این دو مصالح، یك سیستم موثر و كاراتر از استفاده مجزا از آن‌ها را نتیجه می‌دهد.

منبع: طراحی سازه‌های فولادی، نویسندگان: مجتبی ازهری، رسول میرقادری