برای دستیابی به عملکرد سازه در زلزله‌های شدید، درک رفتار نهایی سازه مثل رفتار غیر‌خطی بین نیرو، تغییر شکل و مکانیزم تسلیم سازه ضروری است. علاوه بر این، فاکتور‌های طراحی از قبیل؛ تعیین نیروی جانبی مناسب طرح و میزان مقاومت اعضا، انتخاب یک مکانیزم تسلیم مطلوب و تغییر مکان نسبی، مقاومت سازه برای سطح خطر داده شده، باید بخشی از پروسه طراحی در نظر گرفته شود.

در روش طراحی پلاستیک، طراح، تغییر مکان نسبی سازه‌ای هدف (متناظر با شکل‌پذیری و آسیب‌پذیری قابل پذیرش) و مکانیزم تسلیم (برای پاسخ مطلوب و بازبینی و تعمیر آسان‌تر آسیب‌های پس از زلزله) را انتخاب و نیروی طراحی و ابعاد المان‌ها را برای یک سطح خطر معلوم (طیف) تعیین می‌کند.

در این روش، دیگر نیازی به ضرایبی چون I ،R و Cd که در آیین‌نامه‌های رایج آمده است نمی‌باشد.

در طراحی الاستیک فرض می‌شود در بار‌های طراحی، سازه‌ها به صورت الاستیک رفتاری خطی دارند و با به کارگیری تحلیل الاستیک، نیروهای داخلی در المان‌های سازه‌ای تعیین و بر اساس مقاومت مناسب و نه مقاومت نهایی طراحی صورت می‌گیرد. همچنین، در این روش، حد تسلیم و مکانیزم آن در مقاومت نهایی در نظر گرفته نمی‌شود.

اما در روش پلاستیک بر خلاف روش الاستیک، طراحی بر مبنای مقاومت نهایی و متناسب با مکانیزم تسلیم سازه می‌باشد. در این روش، ابتدا یک مکانیزم تسلیم مطلوب با توجه به مقاومت نسبی اعضای تسلیم شونده مشخص انتخاب می‌شود و سپس شرط تعادل بین بارهای طراحی و مقاومت مورد نیاز متناظر اعضای تسلیم شونده با هر یک از روش‌های الاستیکی یا انرژی برقرار می‌گردد.

در نهایت، با حل معادلات تعادل، مقاومت مورد نیاز برای مقاصد طراحی و جزییات دیگر بدست می‌آید. پس از اینکه اعضای تسلیم شونده در مکانیزم هدف طراحی شدند نوبت به اعضای غیر تسلیم شونده است که با یک تحلیل الاستیک برای کل سازه یا اعضایی که به درستی انتخاب شده‌اند برای حالت نهایی طراحی می‌شود. در نیل به این هدف می‌توان از یک تحلیل پوش‌اور با استفاده از برنامه کامپیوتری بهره جست.