«رافائل مونئو» متولد ۹ می ۱۹۳۷، تنها معمار اسپانیایی‌ای که موفق به دریافت جایزه‌ی پریتزکر شده، به خاطر ساختمان‌های بسیار زمینه‌گرایش که در عین حال به سبک مدرن متعهد مانده‌اند، شناخته شده است. از طرح‌های او اغلب با عنوان رسیدن به ماهیت «دست‌نیافتنی بی‌زمانی» یاد می‌شود. «رابرت کمپبل» منتقد در مقاله‌ی خود درباره‌ی مونئو به مناسبت دریافت جایزه‌ پریتزکر می‌نویسد:

ساختمان مونئو، با به یادآوری تاریخچه‌اش، شناختی از زمان بوجود می‌آورد. سپس این خاطره را در لابلای رسالت خود در دنیای معاصر انتشار می‌دهد.

مونئو در جوانی بیشتر مجذوب فلسفه و نقاشی بود تا معماری، اگرچه تحت تأثیر پدرشـ که یک طراح صنعتی بود، درنهایت حرفه‌ی معماری را انتخاب کرد. او از دانشکده‌ی معماری دانشگاه مادرید در سال ۱۹۶۱ فارغ‌التحصیل شد و پس‌ از آن و قبل از بازگشت به مادرید، به‌منظور همکاری با یورن اوتزان و آلوار آرتور به مناطق مختلف اروپا سفر کرد. مدت کوتاهی پس‌ازآن، مونئو در سمت همکاری تحقیقاتی با آکادمی اسپانیایی رم، مدت دو سال را در رم سپری کرد. دوره‌ای که او از آن به‌عنوان اساس پیشرفتش در معماری یاد می‌کند.

مطالب مرتبط:

• جایزه معماری پریتزکِر- Pritzker Architecture Prize
• ریچارد مایر، Richard Meier
• زاها حدید، Zaha Hadid

پس از بازگشت به مادرید، فعالیت مونئو در محافل معماری بسیار زیاد شد. از قبیل این فعالیت‌ها می‌توان به تدریس در دانشگاه مادرید، میزبانی از گردهمایی‌های شناخته‌شده‌ای به نام «کنگره‌های کوچک» با حضور معماران فعال اسپانیایی و طراحان برجسته‌ی بین‌المللی مانند آلدو روسی، آلوارو سیزا و پیتر آیزنمن، اشاره کرد. او در سال ۱۹۶۸ مجله‌ی Arquitectura Biss را تأسیس و بسیاری از نوشته‌هایش خود را در آن به چاپ رساند.

به‌ غیر از جایزه پریتزکر در سال ۱۹۹۶، مونئو همچنین مدال طلای ریبا در سال ۲۰۰۳ و جایزه‌ی شاهزاده آستوریاس در سال ۲۰۱۲ را نیز دریافت کرده است. از بناهای مهم او می‌توان به موزه بین‌المللی هنر رم و اریتوریوم بزرگ اروپا در بارسلونای اسپانیا، کلیسای جامع لس‌آنجلس و موزه هنر دیویس در ماساچوست اشاره کرد.