«تصور زمان» در دهه نخستین قرن حاضر در علم فیزیک تغییری عمیق صورت گرفت كه شاید مهم‌ترین تغییر در این علم از زمان ارسطو و فیثاغورث تا آن زمان باشد. این تغییر، بیش از همه چیز، «تصور زمان» را دگرگون كرد. پیش از این دو تعبیر درباره‌ی «زمان» وجود داشت. نخست تعبیری عینی كه زمان مستقل از اشیا و پدیده‌های دیگر بی‌آنكه توجه شخص بدان تأثیر كند پیش می‌رود. دوم تعبیری ذهنی كه زمان فقط به شخص بستگی دارد و به حواس او مربوط است. با آغاز نخستین دهه قرن نوزدهم تعبیری دیگر به وجود آمد كه نتایج بسیار پراهمیت بر آن مرتبت بود. نتایجی كه امروز نمی‌تواند ناچیز و یا نادیده گرفته شود.

به سال ۱۹۰۸ ریاضیدان بزرگ «هرمان مینكوسكی» در جامعه ی محققین علوم طبیعی در آلمان برای نخستین بار با اطمینان و به دقت اعلام كرد كه تصور زمان از این پس تغییر می‌یابد. وی گفت:

فضا به تنهایی و زمان به تنهایی محكوم به نیستی است و تنها وحدتی از این دو حیات آنها را میسر می‌دارد.

در عرصه‌ی هنر نیز مسائل مشابه ناشی از این تغییر به وجود آمد. با استفاده از بعد جدید: فضا- زمان، در شیوه‌های هنری اصیل مانند كوبیسم و فوتوریسم حوزه‌ی دید انسان وسعت یافت. از راستی یكی از نشان‌های فرهنگی جامع اینست كه مسائل در دنیای فكر و عالم احساس مشتركا و هم‌زمان با یكدیگر به وجود آیند.

آغاز «فوتوریسم»

در دوره‌ی رنسانس برخی از نقاشان تصور فضائی آن زمان: پرسپكتیو را در كارهای خود بیشتر با خطوط مصور می‌كردند و برخی دیگر بیشتر با رنگ. در دوره ی ما نیز تصور فضایی جدید: فضا- زمان در كار هنرمندان كوبیست با پژوهش در ایجاد تركیب‌های فضائی به منصه‌ی ظهور رسید و در كار هنرمندان «فوتوریست» با پژوهش در حركت.

به گفته‌ی «یاكوب بوركهاردت» در ایتالیا «سكوتی مرگ بار» وجود داشت. این كشور پناهگاه آن‌هایی بود كه از حقای قزمان حاضر می‌گریختند. هنرمندان «فوتوریست» شرمگین از این وضعیت كوشیدند با كارهای خود این سكوت را در هم بشكنند. هدف این هنرمندان بیرون آوردن هنر از انبارهای ظلمت‌زده‌ی موزه‌ها و دادن حیاتی تازه به آن بود. حیاتی كه از افكار جدید مایه می‌گرفت و به زبان اصیل آن عصر ترجمه می‌شد. «زندگی» شعار آنان بود و در تمام مظاهر آن از سیاست و جنگ تا هنر و زیبائی حركت، عمل و دلیری مورد توجه‌شان بود و از همین رو بی دلیل نبود كه خود را «نخستین جوانان ایتالیا پس از قرن ها» می‌خواندند. بدین ترتیب كار این هنرمندان از ابتدا با ستیز شروع شد و با مبارزه به تبلیغ عقاید خود پرداختند.

نقاش «مارینتی» كه بر در و دیوار خانه‌اش در رم حتی تا به امروز شعارهای «نهضت فوتوریسم» آویخته است در تاریخ ۲۰ فوریه ی ۱۹۰۹ در نشریه‌ی هنری پاریس، «فیگارو» چنین نوشت:

ما اعلام می‌كنیم كه سرعت، زیبایی تازه‌ای بر جهان افزوده است و جلال آن را دو چندان كرده است.

به سال ۱۹۱۲ در «دومین بیانیه‌ی نقاشی فوتوریست» كشف اساسی هنرمندان این مكتب توضیح داده شد:

حركت اشیا در فضا درست مانند نوسانات نور یا صوت سبب افزایش و یا تغییر شكل آنها می‌شود.» این اصول هنری در تابلوهای هیجان‌انگیز نقاشان «فوتوریست» مصور است.

كار هنرمندان «فوتوریست» در نقاشی، مجسمه‌سازی و معماری حركت را در فضا مصور می دارد. یكی از بهترین هنرمندان «فوتوریست» و بی‌تردید بهترین مجسمه‌ساز این مكتب موسوم به «اومبر توبوچنی» كه از قضا به جوانی درگذشت به سال ۱۹۱۶ به واضح‌ترین صورت ممكن مقاصد این هنرمندان را بیان كرد.

در كوششی برای فهم عمیق نقاشی وی به جستجوی تعابیر و مفاهیمی بود كه گاه تاریک و گاه روشن و متكی به تجارب، اصولی را كه بعدها در فیزیک اتمی به منصه‌ی بروز رسید پیش‌بینی می‌كند. وی می‌نویسد:

كار هنرمند باید از هسته‌ی مركزی یک شی، جایی كه شی می خواهد خود را به وجود آورد، آغاز شود تا به كشف فرم‌های جدید موفق آید؛ فرم‌هایی كه نا آشكار شی را به «شكل‌پذیری» آشكار و «شكل‌پذیری» درونی آن مرتبط می‌كند. این «شكل‌پذیری» در هر دو حال امكانات بی‌پایان دارد.