بنابر آیین‌نامه  2800 (‌ویرایش چهارم)، برای جلوگیری یا کاهش خسارت و خرابی ناشی از ضربه ساختمان‌های مجاور به یکدیگر که دارای شرایط ذکر شده زیل می‌باشند هستند به وسیله درز انقطاع از ساختمان‌های مجاور جدا شوند:

 آنچه در پلان ساختمان، طول از سه برابر عرض بیشتر شود. جرم ساختمان زیاد می‌شود و نیروی زلزله بالا می‌رود.

• مقدار جلوآمدگی یا فرورفتگی از مقادیر مجاز آیین نامه تجاوز کند (جزییات بیشتر در آیین‌نامه 2800).
• در مواقعی که فاصلا دو سقف در یک طبقه از 60 سانتیمتر بیشتر شود (ساختمان دوبلکس) در محل اختلاف ارتفاع باید درز انقطاع قرار داد.
• فونداسیون‌ها در تراز کف دارای اختلاف ارتفاع بوده و خط واصل بین دو فونداسیون مجاور دارای شیبی بیشتر از 15 درصد باشد.

همچنین اگر دو ساختمان همسایه یکی از این ساختمان‌ها تعداد طبقاتش بیش از 4 طبقه و یا ارتفاع بیشتر از 12 متر باشد، باید درز انقطاع اجرا گردد.

حداقل عرض این درز در تراز طبقه برابر یکصدم ارتفاع آن تراز روی شالوده می‌باشد و بنا به توصیه آیین ‌نامه این فاصله را می‌توان در محل‌های لازم با مصالح کم مقاومت که در نگام زلزله در اثر برخورد دو ساختمان به آسانی خرد می‌شوند پر‌نمود.

باید توجه داشت که در محلی که دو قسمت از یک ساختمان به وسیله  درز انبساط از هم جدا شده‌اند عملا دو ساختمان مجزا به وجود می‌آید که شالوده ستون‌های مجاور آنها مشترک است. در این حالت درز انبساط به درز انقطاع تبدیل می‌شود و باید درز را برابر با یکصدم ارتفاع گرفت. البته در مواردی که ارتفاع ساختمان زیاد است قدری مشکل اجرایی بوجود می آید. در اینجا ذکر دو نکته می‌تواند مفید باشد:

1. درز انقطاع لازم نیست شالوده را هم در بر گیرد و دو ستون که با درز انقطاع از هم جدا شد‌اند می‌توانند (و بهتر است) دارای شالوده مشترک باشند. (جزییات بیشتر در آیین‌نامه 2800)
2. ساختمان‌هایی که از لحاظ سازه‌ای مشابه‌اند و در نتیجه زمان تناوبشان بهم نزدیک است دارای ارتعاش هم فازند و از این رو در هنگام زلزله برخورد و ضربه پیش نمی‌آید. در اینصورت نیازی به رعایت عرض توصیه شده برای درز انقطاع نبوده و این درز می‌تواند کوچکتر باشد. 

منبع:  آیین‌نامه  2800 (‌ویرایش چهارم)