کنگو کوما که از برجسته‌ترین شخصیت‌های ژاپنی در معماری معاصر جهان محسوب می‌شود، در هشتم اگوست ۱۹۵۶ در یوکوهوما چشم به جهان گشود. وی در سال ۱۹۷۹ از دانشگاه توکیو در رشته معماری فارغ التحصیل شد و در سال ۱۹۸۷ استادیو طراحی Spacial را راه‌اندازی کرد. او در سال ۱۹۹۰ دفتر کنگو کوما و همکاران را تاسیس کرد که هم‌اکنون نیز در همین دفتر مشغول به کار است. کوما در زمینه آموزش نیز فعالیت‌های موفقی داشته است که از جمله آن‌ها می‌توان به تدریس در دانشگاه کلمبیا در ایالات متحده آمریکا اشاره کرد.
طراحی های آغازین او به سبک پست مدرن نزدیک بود ولی وجود موضوعاتی همچون نابودی تفکرات پوچ ژاپنی و بحران قرن گمشده در سال های ۱۹۹۰ فضایی را خلق کرد که دیگر پذیرای آن گونه عجیب و غریب معماری نبود. کوما به جای سفر به خارج از کشور و بر خلاف دیگر معاصران خود، تصمیم گرفت تا به جست و جو و استخدام استادکاران خرده پایی بپردازد که بتوانند در جریان این مشکلات اقتصادی برجسته‌تر و قوی‌تر شوند. در حقیقت، همین تغییر تمرکز او از تصویر (پروژه های) بزرگ به تکرار کاربرد عناصر کوچک بود که سبکش را نیرو و اعتباری تازه بخشید.

آنچه پیش از این گفته شد همان جنبه ای از کار کنگو کوما است که در ادامه به تمرکز بر باز تعریف مصالح طبیعی منجر می شود. معماری سنتی ژاپن عمیقا بر ریتم و نور تاکید دارد ولی کاربرد مصالح جدید، در جهت پاسخ‌گویی به این سنت ها، گستره انتخاب های او را محدود تر می‌کند. در عوض، کوما در به کارگیری مصالحی همچون سنگ، از آن‌ها مثل زمانی استفاده می‌کند که گویی با ورقه های نازک چوبی یا شیشه‌ای مواجه است. موزه سنگ او در ناسو (۲۰۰۰)، نمونه بسیار خوبی از این تکنیک است و در ساخت آن از سنگ های محلی به منظور خلق دیوارهایی سبک و متخلخل استفاده شده است که در مقابل نور تغییر جهت می دهد.

با وجود تمامی این پروژه‌های موفق و داشتن ۱۵۰ کارمند در دفترهای طراحی اش واقع در پاریس، توکیو و پکن، کوما همچنان بیشتر زمان خود را بر قراردادهای کوچک مقیاس، کار بر روی خانه‌های شخصی و مراکز تجاری، خصوصا بعد از سونامی و زلزله ژاپن در سال ۲۰۱۱ اختصاص داده است.