در این متن نگاهی اجمالی بر زندگی، دستاوردها و عواطف زندگی فضل الرحمان خان به زبان دخترش یاسمین سابینا خان می‌اندازیم:
در زمان جوانی هیچگاه پدرم فکر نمی‌کرد روزی سازنده‌ی آسمان خراش‌ها شود. او در شرق بنگال، هند تحت استعمار انگلیس، که در سال ۱۹۷۴ به پاکستان شرقی و سپس در سال ۱۹۷۱ به بنگلادش تغییر نام یافت، متولد شد.
در ابتدا تحصیلات تکمیلی او را به سمت ایالات متحده آمریکا کشاند و سپس امید به درگیر شدن با طرح‌های بزرگ او را به شرکت طراحی پرکاری در شیکاگو که اسکید مور، اونینگز و مریل (Skidmore, Owings & Merrill) نام داشت و تا آخرین سال‌های زندگی‌اش (۱۹۸۲) در آنجا مشغول بود کشاند. در سال‌های ۱۹۶۰ و اوایل دهه‌ی ۷۰، افزایش تقاضا به فضاهای مسکونی و اداری، سبب افزایش محبوبیت ساختمان‌های بلند شد. اما به علت اقتصادی نیودن روش‌های قدیمی طراحی و ساخت، این تمایل به سمت سازه‌های کوتاه‌تر کشیده شد. وی دریافت رویکرد جدیدی برای طراحی آسمان خراش‌ها نیاز است، بنابر این، ذهن خود را به کار انداخت.
در سال ۱۹۷۲، در سن ۴۲ سالگی نام او به عنوان مرد ساخت و ساز سال در رکورد‌های مهندسی ثبت شد. فعالیت‌های پیشکسوتانه‌ی وی در طراحی سازه‌های بلند به طرز چشمگیری سبب توسعه این نوع ساختمان‌ها چه از لحاظ کاربردی و چه از لحاظ اقتصادی شد.
در سال ۱۹۶۵، در هنگام طراحی ساختمان ۱۰۰ طبقه جان هنکوک (Jhon Hancock) در شیکاگو، وی موفق به ابداع نوعی سیستم سازه‌ای به نام «خرپاهای لوله‌ای» شد.
تا سال ۱۹۷۱، وی به طراحی بلند ترین برج جهان به نام " برج سیرز (Sears Tower)" که هم اکنون به نام «برج ویلیز (Willis Tower)» معروف است و به مدت ۲۲ سال بلندترین سازه جهان بود با استفاده از آخرین اختراعش یعنی «لوله مهار شده» مشغول بود. ابتکارات وی سبب شکل‌گیری پایه و اساس طراحی سازه‌های بلند شد.
به واسطه انسانیت در رفتار شخصی‌اش همانند زندگی حرفه‌ایش وی باور داشت که کارهایش اثرات مثبتی دارد و مشوقی است برای سایر مهندسین که از مسیر حرفه‌ای خود لغزش نکنند. زمانیکه به عنوان مرد ساخت و ساز سال معرفی شد گفت:

یک مرد حرفه‌ای در تکنولوژی خود گم نمی‌شود. او باید قدردان زندگی باشد و زندگی یعنی هنر، نمایش، موسیقی و مهم‌تر از همه مردم.