استفاده از لِگو به عنوان ابزاری مناسب برای برنامه ریزی شهری

MIT در صدد آن است که برنامه ریزی حمل و نقل را به فرآیندی شفاف تر و قدری سرگرم کننده تر تبدیل کند. MIT با به کارگیری ابزارهای جدیدی در قالب بازی لِگو برای مدلسازی برنامه های حمل و نقل شهری، این امکان را برای کاربران فراهم می آورد تا با مفاهیم برنامه ریزی حمل و نقل بازی کنند. در این مدل ها، تمامی قسمت های شهر از جمله، خیابان ها، پیاده روها، ایستگاه های اتوبوس و حتی عابرین پیاده با استفاده از تکه های بازی لِگو شبیه سازی می شوند.

محققین MIT در اوایل این ماه از ابزارهای مدلسازی جدیدی رونمایی کردند که برای برنامه ریزان شهری و یک کودک به یک اندازه سرگرم کننده و جذاب است. این ابزار مدلی حدوداً در اندازه یک میز آشپزخانه از میدان Dudley، محله ای در منطقه بوستون بزرگ (Greater Boston Area)، می باشد. در این مدل، تمامی خیابان ها، پیاده روها، ایستگاه های اتوبوس و ساختمان ها با استفاده از تکه های بازی لِگو ساخته شده است. مجسمه های کوچک لِگو نیز نماینده عابرین پیاده هستند و در نهایت نیز تصویری از واقعیت موجود، که توسط کامپیوتر تولید شده و شامل جزئیات فعلی میدان از جمله فضای سبز و ترافیک است، بر کل مدل تابانده می شود.

این پروژه همکاری است بین دانشکده برنامه ریزی و مطالعات شهری MIT، (MIT Department of Urban Studies and Planning)، گروه مکان های متحرک آزمایشگاه رسانه MIT، (Changing Places group at the MIT Media Lab) و بنیاد Barr، (Barr Foundation)، که همگی در حال تست و آزمایش چگونگی تأثیر سامانه اتوبوس های تندرو (bus-rapid transit systems)، بر شهر هستند. این آزمایش شامل طراحی و به کارگیری 3 مؤلفه متفاوت است که هر کدام ارائه دهنده مدلی از شهر بوستون در مقیاسی متفاوت می باشد. این سه جزء عبارتند از: مدل لِگو میدان Dudley، مدل لِگو سه بعدی یکی از خیابان های بوستون و یک رابط صفحه لمسی (touchscreen interface) که هرکدام به نحوی برای توضیح اثرات بالقوه برنامه ریزی های مختلف در مقیاس های منطقه ای، به عنوان مثال برای توضیح چگونگی تأثیر تغییر سیاست های حمل و نقل عمومی بر دسترسی مردم به شغل شان دارد، به کار می روند.

(Ariel Noyman/ دانشگاه رسانه MIT)

تمای این مدل ها در دسترس عموم قرار می گیرد تا مردم بتوانند با کاوش این مدل ها از اثرات مفید و سوء احتمالی یک برنامه مشخص بر زندگی شان آگاه شوند. به عنوان مثال، با استفاده از مدل صفحه لمسی شخص می تواند با انتخاب منطقه ای از شهر، از کامپیوتر بخواهد تعداد مشاغلی را که از آن نقطه و از طریق یک وسیله حمل و نقل عمومی مشخص قابل دسترسی است، در اختیار وی قرار دهد. همچنین کاربر می تواند با استفاده از این مدل ها چگونگی تأثیر سامانه های حمل و نقلی و شبکه های راه های مختلف را بر نحوه سفرهای درون شهری خود ارزیابی کند.

Chris Zegras، استاد برنامه ریزی شهری و حمل و نقل MIT، که رهبری تیم پروزه را نیز بر عهده دارد، می گوید: « کاربر با استفاده از این مدل می تواند از خود بپرسد که اگر این مسیرهای عبوری جدید را اضافه کنم چه اتفاقی خواهد افتاد؟ و یا اگر تعداد اتوبوس ها را تغییر دهم چه اتفاقی خواهد افتاد و این کار چه مقدار هزینه بر خواهد بود؟» وی در ادامه افزود تمامی اطلاعات از داده هایی بدست می آید که به طور عمومی قابل دسترسی هستند.

با استفاده از مدل های ساخته شده از لِگو، کاربران می توانند با جابجایی تکه های مختلف که هرکدام نمایانگر نوع متمایزی از ایستگاه های اتوبوس هستند (از ایستگاههای سنتی گرفته تا ایستگاه های با تکنولوژی بالا که مسافرین پیش از سوار شدن پول بلیط خود را پرداخت می کنند)، اثر مستقم این تغییرات بر جریان ترافیک را که بر روی پلتفورم لِگو شبیه سازی می شود، مشاهده کنند. هم چنین اطلاعات مربوط به بازدهی ایستگاه اتوبوس بر روی یک صفحه نمایش دیگر نشان داده می شود.

هدف از این مدلسازی ها، شفاف سازی روند برنامه ریزی شهری از طریق درگیر کردن عموم مردم است، نه تنها متخصصینی هم چون Zegras. وی در این باره می گوید: «بخشی از هدف ما از ارائه این گونه مدل ها، فرار از روش های مدلسازی فن سالار در برنامه ریزی شهری بوده است. و در همین راستا تلاش کرده ایم در میدان استفاده از این فرآبندهای نوین تاخت و تاز بیشتری داشته باشیم.»

و چه وسیله ای آشناترو در دسترس تر از لِگو؟ Phil Tinn، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه MIT و یکی از اعضای گروه، در این باره می گوید: «استفاده از لِگو آستانه مشارکت را پایین می آورد زیرا هر کودکی می داند تکه های لِگو را چگونه جابه جا کند.»

(Phil Tinn، آزمایشگاه رسانه MIT)

محققین MIT در طی هفته گذشته، درهای آزمایشگاه را به روی عموم گشوده و هم از شهروندان و هم از سیسات گذاران دعوت کردند تا با این ابزارهای محاوره ای بازی کنند. Zegras در این باره می گوید: «نتیجه بسیار مثبت بود. این تعامل به کاربران این اجازه را می دهد تا تغییرات را از نزدیکمشاهده کنند، با این تغییرات بازی کنند و هزینه ناشی از این تغییرات را تخمین بزنند.»

وی اضافه کرد: «هدف نهایی ما ایجاد مشارکت است. اگر تولید کننده و مصرف کننده در فرآیند تولید یک کالا با یکدیگر همکاری صمیمانه ای داشته باشند، کالای بهتری تولید خواهد شد. ما میخاهیم این اتفاق در تولید سامانه های حمل و نقلی قرن بیست و یکم عملی شود.»

مدل صفحه نمایش این امکان را به کاربران می دهد تا زمان و هزینه دسترسی به قسمت های مختلف شهر را بدست آورند. (Ariel Noyman/آزمایشگاه رسانه MIT)

یک مدل لِگو از سطح خیابان، این مدل نشان می دهد که چگونه ایستگاه های مختلف اتوبوس میزان ترافیک عبوری را تغییر می دهند. (Allentza Michel)

مدل ساخته شده توسط دانش آموزان دبیرستانی منطقه بوستون در مقیاس محلی (Ariel Noyman/ آزمایشگاه رسانه MIT)

ترجمه شده توسط تیم خبری 808 

منبع:+