یادداشت اول: دنیای علت و معلول ها

این روزها در جامعه ای زندگی میکنیم که در آن دانشجویان بعد از فارغ التحصیل شدن قبل از هر چیز به قبولی در آزمون ورود به حرفه می اندیشند و برای قبولی در آن از مدت ها قبل از اعلام زمان آزمون نوبت آینده، در موسسات آموزشی مختلف اسم می نویسند تا روش های تست زنی خاص را برای موفقیت در این آزمون بیاموزند. شاهدیم تقاضا برای تشکیل اینگونه کلاس ها بعد از کلاس های تست کنکوری، بیش از سایر دوره های آموزشی آموزشگاه ها است. جامعه ای که در آن کلاس های آموزشگاهی از طریق تنها کلاس های تست کنکور (از کنکور کاردانی کارشناسی گرفته تا دکتری) و حتی تست کنکور ورود به حرفه پر رونق شده و در مقابل کلاس های تخصصی به انتظار دانش پژوهانیست که به دنبال دانش واقعی و کاربردی هستند.

در شرایط کنونی، قبولی در آزمون ورود به حرفه برای اکثریت مهندسین ما تبدیل به هدف اصلی شده است به طوریکه این دسته افراد حاضر هستند برای این کلاس ها تا هر اندازه ای هزینه کنند، اما به راستی این هدف تا چه اندازه مادی نگریست؟ تا چه اندازه مهندسین ما داشتن حق امضا را به عنوان یک شغل بی دردسر و با در آمد خوب قبول دارند؟ چرا مهندسین ما کمتر به خود کار آفرینی رغبت دارند؟ در این شرایط جای تعجب ندارد که شاهد باشیم اکثریت مهندسین ما بعد قبولی در آزمون پایه 3 در هر سمینار و کنفرانسی که با امتیاز ارتقا پایه همراه است با حضور در انتهای جلسات آموزشی، مصرانه در تلاش باشند تا پایه های ترقی 2 و 1 را با سرعت بیشتری طی کنند. از همین روست که معضلات ناشی از فروش حق امضا امروزه به امری عادی تبدیل شده است.

تلفن های آموزشگاهی که این روزها کار اصلی آن، جوابگویی در برابر سوالی کلیشه ایست: " آیا در کلاس هایتان مدرک هم به شرکت کنندگان اعطا می شود یا خیر". مدارکی که متاسفانه در حال حاضر ثبت کننده همه هویت مهندسی ما شده اند! آیا از خودمان پرسیده ایم که آیا واقعا نداشتن مدرک مانع از موفقیت و پیشرفت خواهد شد. مدارک جمع شده تا چه اندازه مشخص کننده دانش حقیقی افراد است؟ جامعه ای که در آن مدارج علمی با دریافت مدارک ارزش دار تلقی میشود، مدارکی که حتی بعضا به درخواست شرکت کنندگان بین المللی هم صادر می شوند تا شاید روزی، جایی خارج از این مرز ها هم به کار آنها بیاید. اما واقعا آیا این مسائل که تا این اندازه برای ما در اولویت قرار دارد برای همه کشور ها این اندازه دارای اهمیت است؟ چند درصد از مهندسین ما بین المللی هستند؟چند درصد از مهندسین ما قادر هستند در میان افکار بین المللی جامعه مهندسی پیشرفت داشته باشند؟

پاسخ همه این سوال ها ما را به این نتیجه گیری سوق می دهد که جایی از کار خود ما مهندسین دارای اشکال است که کاری به سیستم آموزشی و کاری فعلی ندارد و البته در این مورد هم جای هیچ شکی نیست که نظام مهندسی کشور نیز به عنوان متولی سازمان دهی، نظم و آموزش مهندسین کشور در این نابسامانی نقش مهمی دارد. به نظر می رسد شواهد خود به وضوح گویای همه آن معضلاتی است که این روز ها از وضعیت ساخت و ساز ها و عدم تعهد کاری مهندسینمان شاهدیم و این نشان از علت و معلولی دارد که همه آن را به خوبی می دانیم اما خوب بدمان هم نمی آید که ما هم ساده ترین گزینه را انتخاب کنیم و به جای ساختن فضای جدید (حداقل برای خودمان و اطرافیانمان)، با این رود هم مسیر شویم.

مجتبی اصغری -مدیر گروه آموزشی 808