معماری الگوريتميک نيز از زمان پيدايی تاكنون در هر دو زمينه خلاقيت‌های فرمی-فضايی و نوآوری‌های تكنولوژيكی فعاليت كرده است: اصول و ويژگی‌هایی همچون استفاده از سطوح نرم و سيال، ريز شدن اين سطوح به قطعات متشابه ولی غيرهمسان، تغييرات تدريجی فرم‌ها و قطعات، انطباق‌پذيری و پاسخگو بودن معماری و اجزا آن به شرايط درونی و بيرونی پروژه و نظاير اين‌ها، شعارهای اصلی رفتارهای فرمی–فضايی معماری الگوریتمیک است حال آنكه تمايل به استفاده از تكنولوژی‌های پيشرفته طراحی و ساخت، حوزه‌های جديدی از نوآوری را فراهم آورده است. تمرکز بر این حوزه‌های جديد، منطق تكنولوژی را از حد امكاناتی برای ساخت فراتر برده، به زيرساخت‌های اساسی معماری هدایت می كند و ارزش‌ها و كيفيت‌های نقد و طراحی را فراهم می‌نمايد.

شايد اين اندازه‌ گرايش به فناوری در معماری الگوريتميک از نقد آن به دوران معماری پست مدرن و جريان‌های هم عصر آن شكل گرفته باشد.

معماری پست مدرنيزم، ديكانستراكشن، فولدينگ و .. با گرايش بسيار به سمت محتوای تئوريک و مفهوم (concept) در معماری، به شدت رسالت و نقش معمار را به عنوان شاعر فضاها تعريف نمودند. معمار كه انديشمندی در جهان هستی بود، از مجرای مطالعات فلسفی، تاريخی به ارائه كانسپت‌های مفهومی می‌پرداخت و اثر معماری را همچون محتوايی هنری – اجتماعی و ورای يک مجموعه از فضاها جهت زيستن، به جهانيان ارائه می‌كرد.

شايد فقط معماران‌های تک و اكوتک و جريان معماری پايدار بودند كه ويژگی‌های رفتار فيزيكی ساختمان و مواد و انرژی آن را هم‌تراز كيفيت‌های مفهومی – زيباشناختی ساختمان جلوه دادند و از اين منظر نيز به ستايش تكنولوژی در آثار خود پرداختند. اين جريان با ارائه بحث‌های نظری متعدد در خصوص پايداری ساختمان و اهميت كيفيت‌های فيزيكی و رفتاری آن، گفتمانی را در معماری مطرح كرد كه به كم‌رنگ‌تر شدن گفتمان تئوريک- مفهوم‌گرای معماری منجر شده و ارزش‌های جديدی را در فضای طراحی و نقد معماری جايگزين می‌كند.

معماری الگوریتم ، معماری و تکنولوژی 

معماری الگوريتميک كه با امكانات متعدد طراحی و ساخت ديجيتال در عرصه‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری شروع به طرح گفتمان جديدی در معماری نمود از اين خلاء موجود در فضای تئوريک معماری سود جسته است و ضمن ارائه روش‌های نوين در طراحی و ساخت معماری، به پر كردن اين خلاء تئوريک نيز می‌پردازد.

اينجاست كه نرم افزارهای طراحی پارامتريک، روش‌های ساخت ديجيتال، ابزارهای نوين طراحی و بهينه سازی، ماشين‌های مدلسازی و ساخت و امكانات فزاينده‌ عرصه‌ معماری ديجيتال نه تنها به ارائه روش‌های جديدی در طراحی معماری پرداخته‌اند، بلكه عرصه‌های تئوريک و مفهومی معماری، عرصه‌های نقد معماری و كيفيت‌های زيباشناختی آن را نيز تعريف می‌نمايند. به همين علت نيز جستجوی نوآوری در معماری در تعريف جديدی از تعاملات اين فضا شكل می‌گيرد.

زمانيكه عرصه‌های پست مدرنيستی و زيباشناختی قرن بيستمی ديگر تنها مسيرهای توليد نوآوری معماری نيستند، معماری الگوريتميک از امكانات و ابزارهای خود برای توليد خلاقيت جديد و متناسب با زمان و مكان خود بهره می برد. اما اين عرصه‌های نوين خلاقيت چه هستند؟

پايگاه جامعی به نام الگوريتم

الگوريتم مجموعه مشخصی از دستوران واضح و تعريف شده در يک سلسله مراتب مشخص است كه می تواند انجام يک كار را در اين دستورات برنامه‌ريزی كند. به علت اين خاصيت عام، الگوريتم‌ها به زبان پايه‌ای فعاليت‌ها و پروسه‌های علمی تبديل شده‌اند. دانشمندان و پژوهشگران عرصه‌های مختلف دانش، به تبديل دانش و فرآيندهای علمی خود به زبان الگوريتم‌ها می پردازند و از قدرت و توان پردازش و حافظه كامپيوترها بهره می برند. يک بار تعريف صحيح و دقيق الگوريتم، امكان تكرار يک چرخه از فعاليت‌ها را در زمان كوتاه و با سرعت و دقت بالا فراهم می‌كند. دانش امروز دنیا و فرايند‌های مختلف علمی حاصل آن، امروزه از اين زبان مشترک بهره می‌برند و توليدات خود را به پايگاه مشتركی در جهان كامپيوتر و الگوريتم تزريق می‌كنند.

از اين رو اين زبان مشترک امكان بسيار زيادی را در تبادل دانش در حوزه‌های مختلف علمی از جمله معماری فراهم كرده است. همزبانی باعث شده تا دانش روز دنيا از علوم رياضی، هندسی، زيستی، ژنتيكی و ... به رشته ديگری همچون معماری سرايت كرده و به توليدات جديد منجر شود.

اين پيوند دانش‌ها كه در عصر امروز بسيار مورد توجه همگان قرار گرفته به توليد علم هيبريدی يا علم پيوند يافته می‌پردازد و كاربردهای جديد و توليدات جديد را موجب می‌شود. از اين رو Interdisciplinarity يا حوزه‌های ميان رشته‌ای و Multi-disciplinarity يا حوزه‌های چند رشته‌ای و Transdisciplinarity يا عبور از مرزهای تعريف شده يک حوزه از دانش برای توسعه مفاهيم آن، واژگانی هستند كه در عرصه‌های نوين علمی مورد استقبال همگان قرار گرفته‌اند.

معماری معاصر، با فاصله گرفتن از فلسفه و انديشه به مفهوم قرن بيستمی آن، به اين گرايش‌های هيبريدی علاقه پيدا كرده و در حال تلفيق با حوزه‌های جديد علمی است. معماری نوين نه از مجرای زيباشناسی صرف تئوری، بلكه از راه گشايش درهای خود به سمت دانش در همه حوزه‌های ممكن آن و تلفيق و پيوند با آن به توليد گزينه‌ها و جريان‌های خلاق جديد می‌پردازد. همانطور كه اين اتفاق در حوزه‌های ديگری نيز رخ داده‌اند، معماری گرايش زيادی به سمت علم داشته و ابزارها و روش‌های معماری الگوريتميک نيز اين گرايش را ممكن می‌سازند وهدايت می‌كنند. طراحی و توليد معماری كه از روش‌های نوين علمی بهره می برد می‌تواند فرايندهای پيچيده را در الگوريتم‌های طراحی ساده كند.