مصالح سنگی به صورت دانه‌های درشت یا شن و دانه‌های ریز یا ماسه بوده و در مجموع ۶۰ تا ۷۵ درصد از حجم بتن را اشغال می‌کنند. ماده‌ای که چنین درصد بزرگی از بتن را تشکیل می‌دهد، نقش مهمی در خواص بتن تازه و سخت شده دارد.

مصالح طبیعی به وسیله‌ی فرسایش و هوازدگی و یا به صورت مصنوعی و از شکستن سنگ مادر حاصل می‌شوند. بنابراین بسیاری از خواص مانند اندازه، شکل، بافت سطحی از خصوصیات منحصر به فرد سنگدانه‌هاست که بر خواص بتن تازه و سخت شده اثر می‌گذارد.

دانه‌ها ممکن است از نظر شکل ظاهری به صورت گرد، نامنظم، گوشه‌دار یا دانه‌های با شکل ظاهری پولکی و سوزنی برای بتن‌سازی مناسب نبوده و نباید در مجموع از ۱۵ درصد کل دانه‌ها بیشتر باشند. از طرفی دانه‌های گوشه‌دار به دلیل برخورداری از سطح مخصوص بزرگ‌تر، نیاز به خمیر سیمان بیشتری داشته، ولی اتصال بهتری در بتن ایجاد می‌نماید.

نحوه توزیع دانه‌ها از نظر ابعاد با منحنی دانه‌بندی مشخص می‌شود. منحنی دانه‌بندی ممکن است به صورت پیوسته و یا ناپیوسته (گسسته) باشد. یک منحنی دانه‌بندی در صورتی پیوسته محسوب می‌شود که اولا تمام ابعاد استاندارد دانه‌ها را شامل باشد؛ و ثانیا بعضی از ابعاد دانه‌ها نسبت به سایر ابعاد، به صورت قابل ملاحظه کم‌تر نباشد.

درشت‌ترین دانه‌ی مصالح درشت‌دانه نباید از ۰٫۲ کوچکترین بعد داخلی قالب بتن، ۰٫۷۵ فاصله بین میلگرد‌ها در بتن مسلح و از ۰٫۳۳ ضخامت دال تجاوز نماید. هرچه درشت‌ترین دانه‌ی مصالح درشت‌دانه بزرگ‌تر باشد برای تهیه‌ی بتن با کیفیت معین به آب و سیمان کمتری نیاز است.