مقاومت فشاری هر ماده به صورت مقاومت در برابر خرابی تحت بار فشاری را گویند. به خصوص برای بتن، مقاومت فشاری، پارامتر مهمی جهت تعیین عملکرد مواد در طول مدتی که سرویس‌دهی می‌کنند، می‌باشد. 

برای به دست آوردن مقاومت فشاری بتن، نمونه‌های بتن ساخته شده و تحت نیروی فشاری مورد آزمایش قرار می‌گیرند. به عبارت بسیار ساده، مقاومت فشاری با تقسیم بار شکست به مساحت اعمال بار، معمولاً پس از 28 روز از نگه داری و عمل آوری بتن محاسبه می‌شود.

مقاومت بتن، با تناسب بین سیمان، مصالح خوب درشت دانه، آب و مواد افزودنی مختلف، کنترل می‌شود؛ هر چه نسبت آب به سیمان کمتر باشد، استحکام فشاری بالاتر خواهد بود. 

برای انجام فعل و انفعالات شیمیایی سیمان، به مقدار مشخصی آب نیاز است. افزایش آب مصرفی در مخلوط بتن به منظور بالابردن کارآیی (روان نمودن بتن) باعث کاهش مقاومت فشاری می‌شود. 

در آیین‌نامه‌ی بتن ایران، مقاومت فشاری با علامت f_c و برحسب نیوتن بر میلی‌متر مربع (مگا پاسکال) بیان می‌شود که در واقع مقاومت مشخصه‎ی نمونه‌ی استوانه‌ای به ارتفاع 30 و قطر قاعده‌ی 15 سانتیمتر در سن 28 روزه است.