اتصال صلب یا اتصال خمشی یا اتصال گیردار به اتصالی گفته می‌شود که چرخش نسبی بین اعضا به علت سختی کافی اتصال برقرار می‌کند. در این اتصال لنگر خمشی انتهای تیر به ستون منتقل می‌شود. از آنجا که عمده لنگر خمشی تیر در بال‌های آن می‌باشد لذا اتصال بال‌های تیر به بال و یا جان ستون برای انتقال لنگر خمشی لازم می‌باشد، البته برای انتقال نیروی برشی تیر به ستون از نبشی که از طرفی به جان تیر واز طرف دیگر به بال و یا جان ستون بوسیله جوش کاری و پیچ و مهره متصل می‌شد و یا بوسیله استفاده از نشیمن زیر تیر و یا روش‌های دیگر انجام می‌پذیرد.

برای اتصالات کاملا صلب لنگرهای حقیقی باید به وسیله یکی از روش‌های مختلف تحلیل سازه به دست آیند و تیرها و اتصالات آن، برای لنگرها و برش‌های مربوطه طراحی گردند. اتصالات باید صلبیت کافی داشته باشند که بتوانند در عمل زاویه اصلی بین ستون و تیر را ثابت نگه دارند.
صلبیت یک اتصال، تحت تاثیر صلبیت تکیه‌گاه‌های آن قراردارد. برای تیرهایی که بر روی بال ستون سوار می‌شوند، نازک یا لاغر بودن ورق بال ستون باعث کاهش صلبیت اتصال خواهد گشت. برای رفع این اشکال می‌توان بین بال‌های ستون، در مقابل بارهای تیر، از سخت کننده استفاده نمود.
اگر تیر مستقیما یا به وسیله صفحات اتصال به جان ستون متصل شود، در این صورت هیچ گونه کاهشی در صلبیت وجود نخواهد داشت.

سؤالی که مطرح می‌شود این است که استفاده از این نوع اتصالات چه مزیت‌هایی در پی دارد؟ در جواب این پرسش باید اشاره کرد که در این نوع اتصال به علت ایجاد لنگر منفی در انتهای تیر لنگر خمشی مثبت کاهش پیدا کرده و در نتیجه ابعاد تیر محاسبه شده کاهش می‌یابد، چرا که کل تیر یعنی هم قسمت میانی و هم دو انتهای آن در تحمل خمش سهیم می‌شوند. این سازه‌ها نیز به علت شکل پذیری خوب عملکرد مناسبی در مقابل بار زلزله ایفا می‌کنند.
یکی دیگر از کاربرد‌های استفاده از اتصالات گیردار این است که اگر در محلی به علت ملاحظات معماری نتوان از بادبند برای درنظر گرفتن بار‌های جانبی سازه در طراحی سازه فولادی استفاده کرد، طراحی قاب‌های خمشی با اتصالات گیردار یک جایگزین مفید برای این امر می‌باشد.