معمار، معلم و تئوریسین ژاپنی، آراتا ایسوزاکی (متولد ۲۳ جولای ۱۹۳۱) کمک کرد تا تاثیرات تفکرات و معماری‌های ژاپنی به تعدادی از معتبرترین ساختمان‌های قرن بیستم راه یابد و به کار و طراحی در بالاترین سطح کیفی ادامه داد. در آغاز، ایسوزاکی در فرم مشخصی از مدرنیسم طراحی می‌کرد ولی در ادامه، او افکار و تئوری‌های خودش بر معماری را در درون سبکی پیچیده گنجاند که شکل و فضای خالص را به همان اندازه به کار می‌گرفت که از ایده‌های پست مدرن در آثارش بهره می‌برد. طراحی‌های ایسوزاکی با سازگاری بالا و به شکلی اجتماعی، مرتبط با بافت اطراف بود و آثارش همواره از جهت حساسیت بالا نسبت به بافت مورد تحسین قرار می‌گرفت و این در حالی بود که همواره موقعیت‌های (مکان‌های) خاص خودش را هم خلق می‌کرد.

ایسوزاکی در خانواده‌ای ثروتمند به دنیا آمد و از دانشگاه توکیو فارغ‌التحصیل شد و در ادامه حرفه‌اش را زیر نظر معمار شاخص ژاپنی، کنزو تانگه آغاز کرد و سال ۱۹۶۳ دفتر تانگه را ترک کرد ولی تا سال‌های ۱۹۷۰ همچنان با مربی قدیمی‌اش کار می‌کرد. با این وجود، ایسوزاکی بسیار سریع نام خودش را در معماری ثبت کرد و توجهات بسیاری را برای طراحی کتاب خانه ریاست شهر اویتا در سال های ۱۹۶۰ به خود جلب کرد، این اثر یک ساختار بتنی بود که ویژگی‌های هر دو سبک بروتالیسم و متابولیسم را همزمان به اشتراک گذاشته و به عینیت رسانده بود و البته این طراحی آن گونه بود که توانست احترام و ارزشی را برای ایسوزاکی در جامعه معماران حرفه‌ای به ارمغان آورد تا او بتواند به عنوان معمار اصلی و مدیریت اکسپو سال ۱۹۷۰ اساکا، به همراه تانگه، دعوت به همکاری شوند.

با همان سرعتی که نام خود را در معماری خلق و ثبت می‌کرد، ایسوزاکی در حساسیت نسبت به دسته‌بندی‌های رایج معماری بسیار سریع عمل می‌کرد. اولین یافته‌های مدرنیسمش، به شکلی سریع، به نفع تمایلات کنونی خودش، همچون ابداعات شخصی، ترکیب کردن ایده‌های پست مدرن و معماری بافت‌گرا (کانتسکچوال) از میان رفت. حس شوخ‌طبعی ایسوزاکی کمکش کرد؛ کلاب بیرون شهر فوجیمی (۱۹۷۳) در شهر اویتا شکل علامت سوال طراحی شده بود که نشان‌دهنده‌ی آشفتگی ذهنی ایسوزاکی نسبت به وسواس فکری کشورش با بازی گلف بود. در ادامه، سبک شخصی‌اش این حالت را به خود گرفت و می‌توان عینیتش را در این دو پروژه دید. او در سال‌های ۱۹۸۰ بر موزه هنر معاصر لوس انجلس با هدف پاسخ‌گویی به عموم مردم و اظهار نظرهای انتقادی کار کرد و این ویژگی طراحی‌هایش در پیشنهاد طراحی ساختمان‌های مربوط به المپیک در بازی‌های سال ۱۹۹۲ و ۲۰۰۶ همچنان پرورش یافتند؛ هر دو پروژه برای توجه‌شان به سایت‌هایی که در آن‌ها ساخته شدند، همواره مورد تحسین و تقلید جامعه حرفه‌ای معماری قرار گرفتند.

در سایت آراتا ایسوزاکی این چنین نوشته است:

ایسوزاکی معماری خلق می‌کند که در زمینه ایده‌ها و فضاهایش بسیار شخصی برخورد کرده است و این شیوه توصیف شخصیت او را در هر مدرسه فکری معرفی می‌کند. او همزمان، به این تمایل به پاسخ‌گویی تنها در یک سبک خاص در حرفه‌اش مقاومت کرده است و در عوض ترجیح می‌دهد که راه حل‌های خاص معمارانه‌ای را در پاسخ به نیازهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بافت‌های متعلق به کارفرمایان و سایت‌های متفاوت را بیافریند. ایسوزاکی همچنان نسبت به برچسب‌های خاصی که بر کارهایش می‌زنند، حساس است و پروژه‌های امروزش همچنان به دنبال پرش میان خلوص و پیچیدگی هست.