استفاده از الیاف در بتن و یا مصالح بتنی به عنوان یک ماده افزودنی، به دوره رومیان و مصریان باز می‌گردد. رومیان مقادیری از موی اسب را در ساخت Colosseum که در  80 سال قبل از میلاد مسیح ساخته شده بود به کار بردند و مصریان از کاه در آجرها برای ساخت و ساز استفاده می کردند. مکان‌های تاریخی دیگری مانند کاخ Tipu در Sriranganapatna، که در آنها از الیاف در ملات استفاده شده بود نیز وجود دارند. 

در روزگاران گذشته الیاف گیاهی، کاه‌ها، پوشال‌ها، کنف، کتان و الیاف نارگیل که به عنوان لیف نارگیل شناخته می‌شدند به صورت گسترده‌ای به عنوان الیاف استفاده می‌شدند. بعداً موی اسب و پشم گوسفند تقاضاها را تغییر دادند. در عملیات صنعتی و ساخت وساز کنونی شیشه، پلی استر، نایلون، پلی پروپیلن و الیاف فولادی به عنوان ماده افزودنی به بتن استفاده می‌شوند.

عملکرد الیاف در بتن

الیاف افزوده شده به مخلوط بتن سنگدانه‌ها را در بر گرفته و از جدا شدن سنگدانه‌های درشت به دلایلی چون ایجاد لرزش یا نیروی جاذبه زمین جلوگیری می‌کنند و پیوستگی بهتر را تضمین می کنند. در نتیجه یک مخلوط یکنواخت از بتن و الیاف تولید می‌شود که اجازه انتقال آهسته آب به سطح را می‎دهد و بنابراین سبب کاهش ترک‌ها در بتن خواهد شد.

مقایسه بین انواع گونه‌های الیاف

الیاف شیشه‌ای گران هستند، استفاده غیر ایمن و محافظت نشده از آنها باعث خارش می‌شود که برای سلام انسان خطرناک است. الیاف فولادی مستعد خوردگی هستند و بار مرده سازه را به طرز نامطلوبی افزایش می‌دهند. فولاد همچنین در مقایسه با بقیه الیاف گران است. از سوی دیگر الیاف نایلونی نیز بسیار گران هستند.