«طراحی عملکردی ساختمان‌ها» یعنی تعیین مشخصات ساختمان شامل نوع مصالح، شکل مقاطع، ابعاد مقاطع و جزئیات اتصالات بر اساس عملکردی که در برابر زلزله‌های مشخص، از ساختمان‌ها انتظار می‌رود.

ظرفیت‌های اصلی سازه‌ها برای استقامت آن‌ها در برابر بارهای لرزه‌ای، سه عامل سختی، مقاومت و شکل‌پذیری هستند.

نیاز‌های لرزه‌ای در طراحی عملکردی بر اساس عملکرد مورد انتظار سازه تشریح می‌گردد. با توجه به منحنی بار- تغییر مکان جانبی، عملکردهای چهارگانه‌ای؛ LSt، IO، OP و CP تعریف می‌شود.

عملکرد OP

طراحی عملکردی ساختمان‌ها در عملکرد OP به گونه‌ای است که ساختمان بعد از وقوع زلزله همچنان قابل استفاده باقی بماند. در نظر گرفتن این هدف، رفتار سازه را به محدوده ارتجاعی و خطی محدود می‌کند. چراکه با ورود ساختمان به مرحله غیر ارتجاعی و عدم بازگشت آن به مرحله اولیه، استفاده مجدد آن قطعی نخواهد بود. ساختمان‌ها برای برآورد نمودن این هدف دارای دو نیاز اصلی سختی و مقاومت هستند.

عملکرد LS، IO و CP

• در  عملکرد IO، ساختمان‌ها باید بعد از تعمیرات لازم، قابل استفاده گردند.
• در عملکرد LS مانع از تلافات جانی گردد، حتی اگر دیگر قابل استفاده نباشد.
• در عملکرد CP، حتی اگر تلفات جانی اندکی به وجود آید و ساختمان دیگر قابل استفاده نباشد.

در این سه عملکرد، لزوم رفتار ارتجاعی از ساختمان مورد نظر نیست؛ لذا، ساختمان‌ها می‌توانند رفتار غیر ارتجاعی داشته باشند. بدین ترتیب، در این سه نوع عملکرد، علاوه بر نیاز سختی و مقاومت، نیاز شکل پذیری نیز مهم می‌باشد.

+ مرجع: کتاب فلسفه طراحی لرزه‌ای بر اساس عملکرد، مولفین: دکتر موسی محمودی صاحبی، مهندس فرید محمودی صاحبی