گزارش "مدیریت یکپارچه منابع آب زاینده رود"

توزیع پایدار و عادلانه آب در حوضه آبریز زاینده رود با توجه به توسعه اقتصادی و اجتماعی همواره چالشی اساسی بوده است. به همین دلیل، قواعد تخصیص برای منابع با ارزش آب حوضه زاینده رود حدود 500 ً سال پیش توسعه یافته که احتمال اولین قواعد از این نوع در ایران میباشد. این قواعد تخصیص به حکیم و دانشمند معروف، شیخ بهایی منسوب و نامگذاری شد و هدف آن توزیع آب رودخانه میانمناطق مختلف کشاورزی در حوضه آبریز بود.

امروزه، تغییرات آب و هوایی و عوامل انسانی چالشهای جدیدی را پیش روی تصمیم گیران و ساکنان قرار داده به طوری که رشد مداوم جمعیت، توسعه صنعتی استان اصفهان و همچنین توسعه مناطق کشاورزی، فشار بر منابع آب را افزایش داده است. عالاوه براین، منطقه در دو دهه اخیر از دوره‌های خشکسالی پیاپی و شدیدی رنج میبرد که این مسئله باعث تشدید وضعیت منابع آب از لحاظ کمی وکیفی شده است.

 یکی از این پیامدها، افزایش تنش بین استانهای مجاور رودخانه و کاربران آب میباشد که تصمیم گیران در سطوح ملی و منطقه ای با آن مواجه هستند.

چارچوب تصمیمات فعلی، که به طور عمده بر اساس تجربیات فراگیر نهادها و متخصصان میباشد، دیگر نیازهای مدیریت کنونی منابع آب را برآورده نمی ساخت.

در سال 1389 با پیشنهاد ایجاد رویکردهای جدیدی برای مدیریت یکپارچه منابع آب در حوضه زاینده رود که توسط وزارت نیرو به کارشناسان آلمانی ارائه شده بود، موافقت شد. در مورد توسعه مشترک ایدهها، دستاوردها و مدلهایی که بتواند مبنایی جهت تصمیم گیری بهتر مسئولین باشد و نیز امکان استفاده بهينه از منابع آب را برای شهروندان و شرکتها فراهم آورد، توافق هایی صورت گرفت. 

هدف از این رویکرد، ایجاد یک سیستم عملگرا و اجرامحور، با استفاده از سیستم پشتیبانی تصمیم گیری بر پایه فنآوري اطالعات (IT )بوده، که بتواند متناسب با نیازها تنظیم شده و تعمیم داده شود. این امر سهم بسزایی در توسعه بلند مدت و استقرارفرآیند مدیریت یکپارچه منابع آب (IWRM )داشته و به تصویر کشیدن و شناسایی مسائل و چالشهای پیشرو کمک می‎نماید.

در ادامه گزارشی که تحت عنوان "مدیریت یکپارچه منابع آب" توسط شرکت مدیریت منابع آب اصفهان تهیه و منتشر شده است و حاوی اطلاعاتی در زمینه رویکردها و فعالیت های صورت گرفته در ارتباط با این رویکرد در زاینده رود است، ارائه میشود.

منبع: شرکت مدیریت منابع آب استان اصفهان