مقاله تحلیلی: مهارهای بازویی در ساختمان‌های بلند

امروزه روند شهر نشینی بیش از هر زمان دیگر در حال افزایش بوده و ما به عنوان ساکنین شهرها مایل به حداقل پیمودن مسافت جهت رفتن به محل کار خود می‌باشیم. از این رو، تنها گزینه‌ی موجود، حضور افراد در محل‌هایی با مساحت کم تا حد ممکن و همچنین افزایش ارتفاع ساختمان است؛ اما بله هیچ کس مایل به زندگی در زیر زمین نیست؛ اما این صرفاً یک گزینه جهت انتخاب است.
فرض کنید که شما 10000 فوت مربع زمین داشته و از شما خواسته شده است تا ساختمانی را طراحی کنید. در ابتدا یک ساختمان 10 طبقه را طراحی کنید. شما این ساختمان را به طور نسبتاً ساده برای بارهای باد و زلزله طراحی کرده و ساختمان نیز نسبتاً منظم بوده به طوری که مرکز جرم و مرکز سختی آن بر یکدیگر منطبق می‌باشند. حال، از شما خواسته می‌شود تا ساختمان 15 طبقه‌ای را طراحی کنید. شما قادر به طراحی این ساختمان جدید نیز هستید، اما نیروهای شما افزایش یافته و شما باید مقاومت بیشتری را تأمین کنید. هر چه قدر که ساختمان بلندتر شود، نیروی جانبی ساختمان و در نتیجه لنگرها نیز در ساختمان افزایش یافته و شما اثری تحت عنوان واژگونی را مشاهده خواهید کرد. در واقع دیواره هسته مرکزی دچار واژگونی می‌شود، زیرا نمی‌تواند در برابر چنین لنگرهایی مقاومت کند، چون بزرگی لنگرها در مقایسه با بارهای ثقلی محوری قابل توجه بوده و در نتیجه واژگون می‌شود. این خبر چندان خوبی برای مهندسین نیست؛ اما ما به عنوان مهندس راهکارهای متعدد را در برابر مشکلات خواهیم داشت و در صورتی که برای ما راه حلی وجود نداشته باشد، راه حلی را خواهیم یافت. جهت غلبه بر مشکل واژگونی، ما از سیستمی تحت عنوان سیستم خرپای کمربندی (مهار بازویی) استفاده می‌کنیم که موجب کمک به کاهش واژگونی و دریفت (جابجایی جانبی) طبقات می‌گردد. اجازه دهید تا در این مورد مثال ساده‌ای را بیان کنم.
منبع
ترجمه شده توسط تیم خبری 808
اگر دوست دارید به تیم خبری 808 بپیوندید، با ما تماس بگیرید.

دریافت فایل کامل مقاله: outriggers_in_tall_buildings.pdf